ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάθομαι και κοιτάζω το στεφάνι που μου χάρισες για τα χριστούγεννα. Δεν ξέρω γιατί το κρατάω ακόμη. Έχει ξεραθεί εδώ και μέρες, οι γιορτές τελείωσαν κι εμείς δε μιλάμε πλέον. Από όταν γνωριστήκαμε, επικοινωνούσαμε συνέχεια, δε χορταίναμε να μιλάμε ο ένας με τον άλλο. Τώρα που σταματήσαμε, απέμεινε μόνο μια σιωπή. Μουσική ειναι η σιωπή ανάμεσα στις νότες είχε πει ο Claude Debussy. Αυτή η μουσική όμως είναι ιδιαίτερα θλιβερή, ακόμη και για μένα. Εμένα που έψαχνα να ακούσω κάτι χαρούμενο όταν σε ερωτεύτηκα και δυσκολευόμουν να βρω. Τουλάχιστον τώρα η μουσική μου συλλογή ταιριάζει με τη διάθεση μου.Κοιτάζω το στεφάνι και ξαφνικά σταματάω να το βλέπω και στη θέση του εμφανίζεσαι εσύ. Με κοιτάζεις με ένα θλιμμένο χαμόγελο και τα μάτια σου βουρκώνουν. Σου χαμογελάω κι εγώ. Είσαι πιο όμορφη από ποτέ. Ξαφνικά όμως, κάτι αλλάζει πάνω σου. Η μορφή σου θυμίζει άψυχο άγαλμα, και το προσωπό σου θρυμματίζεται και χάνεται στον αέρα. Κλείνω για λίγο τα μάτια μου τρομαγμένος και όταν τα ξανανοίγω έχεις χαθεί τελείως. Το στεφάνι μοιαζει πιο πένθιμο από ποτέ κι εγώ απομένω εκεί, να το κοιτάζω και να αναρωτιέμαι...