ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με τον σύντροφό μου είμαστε μαζί εδώ και πέντε χρόνια. Αυτά τα πέντε χρόνια έχουμε περάσει παρα πολλά και άσχημα. Λόγω σοβαρού προβλήματος δεν είναι δυνατό να αποκτήσει δικό του βιολογικό παιδί ενω εγώ θέλω σαν τρελή να κάνω οικογένεια. Είναι εξαιρετικός χαρακτήρας και πιστεύω πως τετοιοι άνθρωποι σπανίζουν στην εποχή μας και τον αγαπώ ενω παράλληλα πονάω πολύ και υποφέρω οταν σκέφτομαι οτι δεν ειναι δυνατό να απολαύσουμε την ευτυχία της δικής μας οικογένειας παρα τις προσπάθειες για βελτίωση του σπέρματος απο ένα σωρό γιατρούς και πολλά ''πεταμένα'' λεφτά, που σημειωτέων δεν τρέχουν και απο τα μπατζάκια μας! Επίσης δεν θα θέλαμε να υιοθετήσουμε ένα παιδί που δεν θα ξέρουμε καν απο ποιους γονεις προέρχεται και ούτε να καταφύγουμε σε τράπεζα σπέρματος γιατί τότε ουσιαστικά το παιδί ναι μεν θα ήταν δικό μου αλλά όχι του άντρα μου, κάτι που θα έφερνε πιστευουμε πολλές τριβές στην μετέπειτα σχέση μας. Ο σύντροφός μου έχει εκφράσει την επιθυμία να γίνει δότης σπέρματος ο αδερφός του ώστε τουλάχιστο εξ' αίματος το παιδί να μην του είναι ξενο, με τον αδερφό του διατηρεί άριστη σχέση ως τόσο δεν ξέρω κατα πόσο κάτι τέτοιο ευσταθεί νομικά και κατα πόσο θα σταθεί ικανό να με κάνει ευτυχισμένη ή αν θα με κυνηγάει για ολόκληρη τη ζωή μου!Εσείς, τα θα κάνατε σε αυτή τη περίπτωση; Έχω χάσει το χαμόγελό μου και εν τέλη τη ζωή μας μιας και έχουμε βαλθεί να εξοικονομούμε οσο το δυνατό κάποια χρήματα για να τα δαπανησουμε σε εξωσωματικές, νιώθω οτι παροτι τον αγαπώ και με αγαπάει πολύ οτι κάθε μέρα πονάμε ολοένα και περισσότερο απο αυτή τη κατάσταση χωρίς να έχει κάνενας απο τους δυο μας τη δυναμη να πάρει την απόφαση και να χωρίσουν οι δρόμοι μας. Με ενδιαφέρει πολύ η γνώμη σας. Ευχαριστώ!