Καλά έκανες. Δεν σου ήταν αρκετός και περίμενες μετά το καλό να ζήσεις τα καλύτερα. Λοιπόν τα καλύτερα τα φτιάχνουμε εμείς. Ακόμη και τώρα μπορείς κι ας μην έχεις έναν σύμμαχο όπως τότε. Αλλά αυτή είναι η ψευαίσθηση των νιάτων: νομίζουμε ότι όταν έχουμε κάτι πραγματικά καλό ότι είναι πανεύκολο να βρούμε και τα καλύτερα. Ανωριμότητα είναι. Με δουλειά, περνάει.
22.5.2017 | 15:29
Στερνή μου γνώση
Την τελευταία φορά που ξύπνησα δίπλα σου, χρόνια μετά την αμέσως προηγούμενη, στον αέρα ήταν διάχυτη μια αίσθηση οικειότητας. Ήξερα ότι για να ξυπνήσεις πρέπει να πατήσεις 82 φορές snooze, τις μικρές παραξενιές σου, κι εσύ απ'τη μεριά σου, ήξερες ότι δεν θα είχα κοιμηθεί καλά απ'το ροχαλητό σου και ήσουν ακόμα πιο τρυφερός και γλυκός απ'ότι ήσουν το βράδυ. Περάσαμε λίγη ώρα στο κρεβάτι, κι ας βλέπαμε ότι αργούσες κάπως να ετοιμαστείς για τη δουλειά. Έτσι όπως είχαν περάσει τα χρόνια, δεν είχα να πάω στη σχολή, έπρεπε κι εγώ να σηκωθώ για να δουλέψω! Αγκαλιαστήκαμε, με πείραξες, ντύθηκα για να φύγω. Με φίλησες ξανά και σε χαιρέτησα, σαν να επρόκειτο να γυρίσω σ'εκείνο το σπίτι, σαν να ήταν η ρουτίνα μας. Με κοιτούσες καθώς απομακρυνόμουν απ'την πόρτα και όσες κλεφτές ματιές κι αν έριχνα, δεν μπορούσα να καταλάβω τι σκέφτεσαι.Από τότε, λοιπόν, σκέφτομαι πόσο χαζή είμαι που δεν σου έδωσα όλα αυτά όταν μου τα ζητούσες. Η καθημερινότητα, το πρωινό μαζί και το τελευταίο "σ'αγαπώ" πριν τον ύπνο φοβόμουν ότι θα μας εγκλώβιζαν σε μια ρουτίνα που θα κατέστρεφε τη σχέση μας, κι έτσι είπα να την καταστρέψω μόνη μου, και τώρα μου λείπουν όλα αυτά που ποτέ δεν είχαμε και μάλλον δεν θα έχουμε ποτέ..
1
