ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαστε μαζί ενάμιση χρόνο σχεδόν, έρωτας στο φουλ, σχεδόν δεν έβλεπα μπροστά μου, τι σχεδόν δηλαδή, ΔΕΝ ΕΒΛΕΠΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο πέρα από εκείνη, από εμάς. Για εκείνη, όμως, τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά. Βλέπεις, η Ε. είχε ακόμα στο βάθρο την πρώην της, την πρώην της που την είχε ταλαιπωρήσει όσο δεν πάει, που την έφτυνε, που εξαφανιζόταν. Κι εγώ για καιρό να μην ξέρω ακριβώς τι συμβαίνει, αλλά από μισόλογα να νιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι η πρώην της είναι με κάποιο τρόπο ακόμα εδώ, ανάμεσά μας. Νόμιζα πως πλέον το είχαμε αφήσει πίσω, πως το είχα αφήσει πίσω. Μου είπε πως ήταν θέμα εγωισμού, πως πλέον δεν νιώθει τίποτα για εκείνη. Ένα χρόνο μετά, όμως, τώρα που η "πρώην" δεν υπάρχει πουθενά, εγώ νιώθω απίστευτο θυμό για τότε. Όσο παράλογο κι αν φαίνεται, έχω ακόμα αυτό το παράπονο, σαν να νιώθω πάντα λίγη σε σχέση με εκείνη. Πριν τρεις μήνες περίπου, εκεί που όλα ήταν καλά, και ένιωθα πραγματικά όμορφα μέσα σε αυτή τη σχέση που είχαμε δημιουργήσει, ξύπνησα ένα πρωί νιώθοντας αυτό το απέραντο κενό που δεν μπορούσα να εξηγήσω, χωρίς καμία αφορμή. Μετά από αυτό ακολούθησε το άγχος, η πίεση που ένιωθα μέσα στη σχέση, εκεί που έκανα όνειρα για εμάς, αγχωνόμουν και μόνο που σκεφτόμουν το μέλλον μας... Ατελείωτες ώρες σχετικών συζητήσεων, κλάματα, τσακωμοί, "ξεκαθαρίσματα", και το δικό μου το μυαλό ακόμα κολλημένο εκεί, στο τότε, σε αυτό το παράπονο. Και πέρα από όλα αυτά, τον τελευταίο καιρό μου έχει βγει και μία διάθεση για φλερτ, σαν ανάγκη για επιβεβαίωση, σαν να θέλω να νιώσω πως είναι να σε θέλει κάποιος πολύ. Και εκείνη με θέλει, με αγαπάει, το ξέρω, το νιώθω, όμως είναι σαν να θέλω να πάρω επιβεβαίωση και από αλλού, σαν να μην μου φτάνει μόνο η δική της. Δεν ξέρω τι να κάνω, από τη μία δεν αντέχω στη σκέψη να τη χάσω, από την άλλη δεν ξέρω αν ξεπερνιέται όλο αυτό που έχει δημιουργηθεί... Μήπως βγάζουν σε κάποιον νόημα όλα αυτά..;