ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μιας που εβγαλα και την τηλεοραση από το δωματιο μου,επεσε και το ιντερνετ (όλα καλά) είπα να γράψω την ιστορία της ζωής μου.Δεν κάνω πλάκα.Μπορεί να αξίζει –μπορεί και να πεταχτεί στον κάδο ανακύκλωσης-θα δείξει..(αποφάσισα να μην χρησιμοποιήσω greeklish όσο και αν είναι της μόδας).Λοίπον είμαι κοπέλα,είμαι 25 χρονων εν έτη 2013 και έχω κόψει τα αντικαταθλιπτικά εδώ και 1 βδομάδα γιατί επιτέλους-ας ελπίσουμε –νιώθω καλά.Το ιατρικό ιστορίκο μου περιλαμβανεί τα εξής-ψυχογενής βουλιμία,εξαρτήσεις από ποτό και ναρκωτικά,άστατη σεξουαλική ζωή και ψυχωτικά επεισοδία.Πρίν καταθλείφθείτε και εσείς που το διαβαζέτε θέλω να τονίσω ότι αντιπροσοπεύω μόνο και μόνο τον ευατό μου και σε καμία περίπτωση δεν βλέπω μαζικά το πρόβλημα μου και ούτε έχω σκοπό να ρίξω την ευθύνη κάπου.Απλά θα εξιστορήσω γεγόνοτα και ο καθένας ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.Δεν θα ξεκίνησω την ιστορία μου από τα παιδικά μου χρόνια γιατι δεν θύμαμαι πολλά πραγμάτα.Είμαι ένα παίδι χωρισμένων γονιών που πάντα οσα και να μου συνεβαιναν χαμογέλαγα και ήμουν σε ένα δίκο μου χαρόυμενο κόσμο-με ζωγραφίες , ρούχα,ποιήματα(θυμαμαι να κάθομαι στο δωμάτιο μου να κοιτάω το μπαλκόνι καλή ώρα όπως τώρα και να γράφω χαζά ποιηματακία ,να σχεδιαζω ρούχα για Barbie και να ζωγραφίζω).Όλα αυτά μέχρι την ηλικία των 10 ετών.Και μπορεί να σας στεναχωρήσω αλλά μέχρι εδώ ήταν τα καλά.Απο κει και πέρα τα περιστατικά που μου συνέβαιναν με στιγματίζαν αρνητίκα μέχρι τωρα - ο θάνατος της αγαπημένης μου γιαγιάς , το ξύλο της αλλοπροσάλλης μητέρας μου για ένα κομμένο τζιν,για μια αποβόλη τσιγάρου,για μια άλλη αποβολή τσιγάρου,οι φώνες της που ακόμα βουίζουν στα αυτία μου για την πρώτη μου σεξουαλίκη επάφη στα 15,για την φύγη μου από το σπίτι ένα καλοκαίρι στα 19 που δεν θα πώ που πήγα αλλα πόσως κατάλαβα που ήμουν με όλα αυτά που είχαμε πάρει(το χόρτο ήταν το λιγοτέρο).Α ξέχασα να πώ ότι στα 16 δοκίμασα ηρωίνη και ξέρασα και τα έιχα μ’ένα παιδί που έμοιαζε με τον Cobain και φασώθηκα με τον κολλήτο του υπο την επηρεία ναρκωτικών.Ας μιλήσω για το φαγητό καλυτέρα που από τα 16 το πέταγα στα σκουπίδια,έβαζα δάχτυλο για να κάνω εμέτο κ.α.Και όλα αυτά τα καλά μέχρι τα 23 που οργανισμός μου δεν αντέξε αλλό-νόμιζα ότι θα πέθανα και ζήτησα βοήθεία μόνη μου χωρίς κανένας να ξέρει για το διατροφίκο μου πρόβλημα-και από διατροφόλογο-πήγα σε ψυχολόγο υγείας και τωρα συνδυάζω και group therapy, και βέβαια είχα φαρμακευτική αγωγή-κυρίως αντικαταθλίπτικα.Δεν θέλω να κουράσω ούτε να κουραστώ περισσότερο-αυτό που θέλω πίσω είναι αυτό το συναισθήμα να νιώθεις ωραία,ξέγνοιαστη και πάνω από όλα γεμάτη στην ψυχή..και αυτα δεν μπορεί να μου τα δώσει πίσω κανείς αλλά μονό εγώ στον ευατό μου.