ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μεγάλωσα μέσα σ ένα χρονικό πλαίσιο όπου ο ιδεαλισμός ερχόταν κατάκοπος μέσα από αγώνες δεκαετιών και άρχιζε να φθίνει. Ωστόσο πολλοί από τους δασκάλους μου, γαλουχημένοι με αυτό τον τρόπο, μας μιλούσαν και διηγούνταν ιστορίες, άλλες προσωπικές κι άλλες όχι, με κατορθώματα κι ανδραγαθήματα και μας προέτρεπαν να είμαστε δίκαιοι, ειλικρινείς, φιλότιμοι και προπάντων να σεβόμαστε. Τα χρόνια περνούσαν, τα γοητευτικά αφηγήματα των παιδικών χρόνων έγιναν αυθόρμητα συναισθήματα με μπόλικη δόση τεστοστερόνης στο γυμνάσιο και στο λύκειο, αλλά εξακολουθούσε να υπάρχει για τα καλά ριζωμένη η νουθεσία που πια κουβαλούσα ως παρακαταθήκη από παλιά. Ο εγωισμός, η νοερή περιπλάνηση σε δικούς μου κόσμους και το γεγονός ότι ήμουν ένα παιδί μοναχικό, χωρίς ιδιαίτερες παρέες, με έκαναν να παραμένω ένας ρομαντικός σ έναν κόσμο που είχε αλλάξει. Παρόλα αυτά και με την στάση των δικών μου, που πολλές φορές έβαζαν τα προβλήματα των εκτός οικογένειας πάνω και από τα δικά τους και προσπαθούσαν με τον οποιοδήποτε τρόπο να βοηθούν αυτούς που είχαν ανάγκη, με διατηρούσε στον κόσμο των ιδεολογιών, ενώ άλλοι γύρω μας έκαναν την μπάζα τους, βόλευαν και βολεύονταν και περνούσαν μια χαρά. Το πρώτο σοκ ήρθε κατά την διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας, όπου ημέτεροι έπαιρναν καλύτερες μεταθέσεις, περνούσαν καλύτερα και δεν χρειαζόταν να κάνουν "περιοδείες" ανά την πιο απομακρυσμένη επικράτεια με ένα φύλλο πορείας στο χέρι. Ήμουν όμως ακόμη πολύ μικρός για να καώ και ακόμα πίστευα πως το σύστημα γεννούσε τις ανωμαλίες αυτές και πως με εμάς τους νεότερους, πιο μορφωμένους και καλλιεργημένους, θα μπορούσε να διορθωθεί.Η αλληλουχία των σοκ τελικά δεν ήταν μια περαστική καταιγίδα, αλλά μια μακρά περίοδος μουσώνων που δεν σταμάτησε ποτέ. Γραπτοί διαγωνισμοί που αν και έπαιρνα βαθμολογία εισόδου σε οργανισμούς τελικά δεν έβλεπα ούτε από φωτογραφία το κτίριο (προ ΑΣΕΠ αλλά και με ΑΣΕΠ δεν ήταν καλύτερα) έως και μεροληπτική μεταχείριση στον ιδιωτικό τομέα, που πάντα έβλεπα τους έχοντες γλώσσα που θα ζήλευε και λαμπραντόρ να εξελίσσονται, ενώ ο γράφων παρέμενε μια ζωή στάσιμος. Ωστόσο, ο ηρωισμός που εξακολουθούσε να υπάρχει στο dna μου, χαραγμένος τόσο βαθιά και ευτυχώς ακόμη ξύπνιος, με βοήθησε να ανταπεξέλθω σε προσωπικές άσχημες στιγμές της οικογένειας μου. Από εκείνο όμως το σημείο και μετά έπαψα να είμαι ενεργό μέλος της αποκαλούμενης ελληνικής κοινωνίας και μετατράπηκα σε παρατηρητή. Και έτσι παραμένω εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία. Για να μην ομολογήσω ότι τον τελευταίο καιρό δεν δίνω δεκάρα πια για κανένα, ότι βρίσκω "θλιβερά αλλά αδιάφορα" τα όσα συμβαίνουν στον κοινωνικό περίγυρο και ούτε καν τα συζητώ. Ακόμη και στον τομέα του έρωτα, που για μένα ήταν ένα πεδίο ρομαντικής πάλης και συνεχών συναισθηματικών σκαμπανεβασμάτων, η επιλογή της ηδονιστικής ευχαρίστησης με έκανε επιτέλους να απολαύσω την ζωή μου. Και σήμερα, μισό αιώνα μετά την γέννηση μου, έρχομαι εδώ να καταθέσω αυτή την εξομολόγηση όχι για να πανηγυρίσω την μεταστροφή μου αλλά να ευχαριστήσω τον δάσκαλο μου στην Ε' δημοτικού, που δεν θα πρέπει με βάση τα χρονικά όρια των ανθρώπων να βρίσκεται πλέον ανάμεσα μας, για τις όμορφες και ξεχωριστές ιστορίες ανδρείας και αυταπάρνησης, για την αισιοδοξία του για το μέλλον και να του ζητήσω συγγνώμη που δεν υπήρξα αντάξιος των προσδοκιών του, αλλά τουλάχιστον ήμουν χρήσιμος κατά καιρούς κι εξακολουθώ να διαβάζω ό,τι πέφτει στα χέρια μου, όπως εκείνος παρότρυνε όλους τους μαθητές του. Δάσκαλε Γιάννη Καρπούζη, από την όμορφη Μυτιλήνη, να είσαι καλά στον όμορφο και καλύτερο κόσμο που σίγουρα βρίσκεσαι τώρα και να με συγχωρήσεις που δεν είμαι τόσο μεγαλόψυχος και αγαθός όπως ήσουν εσύ. Ένας μικρός (απ όλες τις απόψεις) μαθητής σ έναν μέγιστο εκπαιδευτικό.