ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βλεπω το ομορφο προσωπο σου να μεταμορφωνεται. Ο λαμπερος ηλιος των ματιων σου βασιλευει σιγα σιγα αφηνοντας πισω μονο μερικες παιχνιδιαρικες αχτιδες που περιβαλλουν με θερμη την καρδια μου. Το χαμογελο σου,το πιο λαμπρο στολιδι στην αγρια αρμονια του προσωπου σου, φωτιζει απαλα τον κοσμο μου οπως το πρωτο φως της μερας. Σστεκομουν αμιλητη, εκστασιασμενη και σε χαζευα. Σχεδον μπορουσα να ακουσω τον παλμο της καρδιας σου να επιταχυνει καθως μιλουσες. Ηταν απο τις ελαχιστες και ομως απο τις τοσο αγαπημενες μου στιγμες. Γκρεμιζες για λιγο το τειχος που ειχες χτισει γυρω απο τον εαυτο σου και απλα ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΟΥΣΕΣ. Ενα γλυκο αγορι ανδυοταν απο τις σταχτες του χρονου και εδειχνε γεματο ενθουσιασμο σε ολους αυτο που παντα εβλεπα μεσα σου, ΟΜΟΡΦΙΑ.Και επειτα ολη αυτη η ομορφια χανεται. Η πραγματικοτητα της επιτιθεται βιαια και την αφαιμαζει μεχρι να εξαφανισει απο μεσα της και την τελευταια σταγονα ζωης. Μονο τοτε την αφηνει... Ακαμπτη, αμορφη, αδεια, νεκρη να κοιτεται μεσα στο σκοταδι της ψυχης μου, θυμιζοντας μου ολα οσα εχασα και ολα οσα δεν ειχα ποτε την ευκαιρια να διεκδικησω. Το μυααλο μου με τη σειρα του με αναγκαζει να σκεφτω να συνειδητοποιησω να καταλαβω οτι αυτη η αντιδραση σου δεν ηταν για μενα και σιγουρα δεν την ειχα προκαλεσει εγω. Ηταν για εκεινη. Εκεινη την ειχε προκαλεσει, εκεινη την αξιζε και αυτη η γνωση μου ηταν αβασταχτη.