ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η συγχώρεση ανέκαθεν σαν ιδέα μου φαινόταν πάντα κάτι το πολύ αόριστο. Μια έννοια που κάθε άνθρωπος την όριζε διαφορετικά. Για κάποιο θρησκόληπτο προφανώς μεταφράζεται σαν άφεση αμαρτιών, αλλά για 'μένα (χωρίς να λέω ότι δε πιστεύω, χρονιάρες μέρες) ήταν πάντα κάτι ακαθόριστο σημασιολογικά. Δε ξέρω γιατί. Ίσως επειδή δε σκέφτηκα ποτέ τι κρύβεται πίσω από τη λέξη, μα ίσως κυρίως επειδή δε χρειάστηκε ποτέ να ασχοληθώ.Πριν ένα χρόνο υπήρξε μια μεγάλη παρεξήγηση με την παρέα μου, χωρίς να φταίω εγώ. Η μεταχείριση του θέματος από μέρους τους ήταν η χειρότερη και είναι από αυτές τις καταστάσεις που σε κάνουν να βλέπεις πράγματα που τόσο καιρό δεν έβλεπες. Κόψαμε. Ένα χρόνο ανταλλάξαμε 3 (μετρημένα) μηνύματα. Το πρώτο ήταν ευχή για τη νέα χρονιά, το δεύτερο ήταν ένα από εκείνα που στέλνεις σε κάποιον για να δεις αν «υπάρχει» ακόμη, περισσότερο από περιέργεια, παρά ενδιαφέρον και το τρίτο ήταν μια (μη αναμενόμενη, θα εξομολογηθώ) ευχή γενεθλίων.Όλο αυτό το χρόνο κυριευόμουν από αυτό το αίσθημα αδικίας που κατακλύζει όποιον έχει ζήσει κάτι παρόμοιο. Στην αρχή ήταν πολύ δυνατό. Σκεφτόμουν τα πρόσωπά τους κι εξοργιζόμουν. Ήταν τόσος μεγάλος ο θυμός. Ένιωθα άσχημα, μα πώς να ελέγξεις τα συναισθήματα; Όσο περνούσε ο καιρός, η καρδιά καταλάγιαζε. Δεν ένιωθα την οργή αυτή, μα το παραπάνω αίσθημα αδικίας ήταν εκεί. Σε μια περίοδο, η οργή επέστρεψε, επειδή κάποιο τρίτο άτομο μου είπε πως άκουγε τους ανθρώπους αυτούς να μιλούνε πίσω από την πλάτη μου, όσο κάναμε παρέα, όμως κι αυτό στο τέλος έπαψε να αποτελεί ερέθισμα θυμού. Σε κάτι τέτοιες στιγμές σκεφτόμουν και τη «συγχώρεση». Τι σημαίνει; Να ξεχνάς κάτι που σου έκανε ο άλλος και να σμίγεις μαζί του; Να ξεχνάς αυτό που προηγήθηκε και απλά να έχεις μια σχέση τυπική; Ή να ξεχνάς οτιδήποτε έχει να κάνει με αυτό το άτομο; Τι είναι το πρέπον, τι το σωστό και τι το λάθος;Δεν έδωσα απάντηση. Όχι επειδή δε το ήθελα, κάθε άλλο. Επειδή αυτός ο χρόνος (συμπτωματικά;) είχε για 'μένα άλλα σχέδια. Μια μεγάλη κατάθλιψη, από αυτή που αν δε προσπαθήσεις πολύ, μπορεί να σε οδηγήσει στο γκρεμό και μια εσωτερική αναζήτηση που δε ξανάκανα ποτέ μου. Μέσα σε αυτή την αναζήτηση και το ταξίδι επανεύρεσης του εαυτού μου αντιμετώπισα πάλι και τη γνωστή κατάσταση. Η κυρία Συγχώρεση μου χτύπησε την πόρτα και ζήτησε εξηγήσεις. «Τι θα γίνει;» μου έλεγε, «θα τελειώνουμε ποτέ με αυτό το θέμα;».Αποφάσισα να συγχωρήσω τα άτομα αυτά για ό,τι έχει προηγηθεί. Και για να μιλήσω με μεγαλύτερη σαφήνεια, αποφάσισα να ξεχάσω τα κακά συμβάντα, να τα αφήσω στο παρελθόν, γιατί εκεί ανήκουν και να προσπαθήσω για μια τυπική σχέση. Και, μόλις το αποφάσισα αυτό, ένιωσα αμέσως καλύτερα. Σαν ένα βάρος να έφευγε από μέσα μου. Σαν να είχα μια πέτρα στο σβέρκο μου και να έπεσε κάτω και να μην ήταν, πλέον, υποχρέωσή μου να την κουβαλώ.Κάποιος απέναντί μου ίσως μου μιλούσε για πράξη ανοησίας και αδυναμίας. Σαν να ακούω τη μητέρα μου να μου λέει «μην είσαι το θύμα ρε, ξύπνα». Οφείλω, όμως, να επισημάνω, αγαπητέ αναγνώστη, το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξα: Η συγχώρεση είναι μια πράξη εσωτερική κι αφορά αποκλειστικά εσένα. Δεν αφορά το άτομο με το οποίο η παρεξήγηση δημιουργήθηκε και δεν αφορά το συμβάν. Αφορά εσένα. Αφορά την ιδιοσυγκρασία σου, τη δύναμή σου να μην αφήνεις το παρελθόν να σε ορίσει και τη θέλησή σου να προχωράς μπροστά, όσο κακή κι αν ήταν η μέρα που μόλις πέρασε. Το να το «κρατάς Μανιάτικο», όπως λέει κι ο λαός αναιρεί όλα τα παραπάνω. Και μπορεί να μη το καταλαβαίνεις, όμως σου τρώει την ψυχή. Και με την πρώτη ευκαιρία, θα έρθει στην επιφάνεια και, όσο περισσότερο καιρό το κρατάς μέσα σου, τόσο περισσότερο θα σε αλλάξει.Η ζωή είναι μικρή. Καθημερινά, κάποιος διπλανός, βιώνει μια κατάσταση πολύ χειρότερη της δικής σας, κι όμως βρίσκει τη δύναμη και συνεχίζει. Δε θα θέλατε να βρίσκετε στη θέση του. Τι κάνετε όμως για αυτό;Για αυτό συγχωρήστε. Μη γίνετε σαν τον άνθρωπο που λίγο έλειψα κι εγώ να γίνω. Βεβαιωθείτε ότι δε κρίνετε το άτομο που σας πλήγωσε με βάση αυτό που σας έκανε. Ξεχάστε ό,τι έγινε και προχωρήστε όπως νομίζετε εσείς. Πάνω απ' όλα με αγάπη.Χριστός Ανέστη!