ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπερα!Ειμαι 26 χρονων και εχω σχεση ενα χρονο με συνομιληκο μου. Τους τελευταιους 6 μηνες συγκατοικουμε σε δικο του σπιτι. Η σχεση μας ειναι αρκετα καλη και δεν αντιμετωπιζουμε σοβαρα προβλημα.Το προβλημα μου ειναι οι δουλειες του σπιτιου..κανω πολυ περισσοτερα απο εκεινον. Εκεινος απο μονος του δεν θα σκεφτει να πλυνει τα πιατα κι ας μην εχουμε πιρουνι να φαμε..δεν θα σκεφτει να βαλει πλυντηριο κι ας μην εχουμε βρακι να βαλουμε.Θελει σπρωξιμο, πρεπει παντα να του λεω τι να κανει. Στην αρχη του ελεγα κανε αυτο-κανε εκεινο και το εκανε..τωρα του λεω κανε αυτο κ λεει θα το κανω σε λιγο, το σε λιγο γινεται βραδυ, απο το βραδυ λεει θα το κανω αυριο πρωι, απο αυριο πρωι γινεται απογευμα και παει λεγοντας μεχρι να το κανω εγω ή μεχρι να μουρμουρισω για να το κανει. Να πω επισης οτι εν μεσω καραντινας που δουλευα απο το σπιτι τα εκανα ολα εγω γιατι εκεινος δουλευε κανονικα κ δεν ζητουσα βοηθεια γιατι σεβομουν την κουραση του. Τωρα ομως που επεστρεψα στην δουλεια και σχολαμε ιδιες ωρες θα ηθελα περισσοτερη προθυμια.Δεν ξερω αν εχει να λεει κατι αλλα τα εξοδα του σπιτιου ειναι μισα μισα..δεν βαζει κατι παραπανω για να πρεπει να κανω εγω περισσοτερες δουλειες επειδη προσφερει παραπανω οικονοκικα. Να σημειωσω επισης οτι δεν εχει ζησει μονος..απο το πατρικο του εμεινε καπακι μαζι μου. Εγω σαν φοιτητρια μεχρι τωρα εμενα 6 χρονια μονη κ εχω μαθει να αυτοσυντηρουμαι.Τελοσπαντων..να μη τα πολυλογω, εχω αρχισει να κουραζομαι με ολη την φαση. Δεν μπορω συνεχεια να ζηταω τα αυτονοητα.Το εχουμε συζητησει και ηρεμα και με νευρα πολλες φορες και καταληγει στο οτι ειμαι υπερβολικη με το καθαρισμα και δεν εγινε τιποτα αν μεινουν αμαζευτα μια μερα τα πραγματα (μονο που δεν ειναι μια μερα)Δεν γινεται να φερνουμε φιλους σπιτι και να ειναι σαν στανη..νιωθω ντροπη.Οπως δεν θα μου αρεσε να παω σε μια φιλη και να εχει μονιμως ενα σπιτι αχουρι. Δεν ειναι εικονα αυτη.Τι μπορω να κανω;; πως αλλιως να του πω οτι χρειαζομαι περισσοτερη βοηθεια απο εκεινον;Αρχιζουν να σπανε τα νευρα μου, κλαιω να ξεσπασω..δεν ξερω τι να κανω