11.4.2016 | 06:53
Συχνά μου λείπει
η ανασφάλειά σου, ο εκκεντρικός χαρακτήρας σου, η πολύ ιδιαίτερη αγάπη σου. Ακόμα κι ο θυμός σου κι η ελαφρομυαλιά σου, που με σκάλωναν. Δε μου λείπει η κακία και η πονηριά που χρησιμοποιούσες για να με πληγώσεις, ούτε την άξιζα. Δε μου λείπει η ανοησία σου... γιατί ο νους σου δεν το χώραγε ότι αυτός ο άνθρωπος, μπορεί να είναι δύσκολος όπως κι εσύ, με το δικό του τρόπο, αλλά σε αγαπούσε πολύ και δε θα σε πλήγωνε ούτε θα έπαιζε μαζί σου. Γιατί μέσα από καυγάδες, κλάματα και δύο υπέρμετρα Εγώ, είδε το "ιδανικό" μαζί σου και ήθελε να το κυνηγήσετε παρέα."Αγαπώ θα πει χάνομαι", διάβασα κατά τύχη πριν λίγο... Γι αυτό είπα να σου γράψω μετά από καιρό. Θα σε βοηθούσε στις επόμενες σχέσεις σου, αν το διάβαζες. Αφού δεν το άντεξες με εμάς, δεν πειράζει... Μάλλον δεν ήσουν αυτό που αναζητούσα εγώ, που κολλάω σε ό,τι με σκαλώνει.