ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νοιώθω σα φρικιό αυτή τη στιγμή. Η διαφορετική, το alien, η περίεργη.. Που δε μεταφράζεται, που «τί φάση με αυτήν», «άστο καλύτερα»… Δε ξέρω ρε φίλε.. Γιατί.. Και ξέρω ότι είμαι μια χαρά κοπέλα.. Πέρασα όλα τα σχολικά μου χρόνια, έχοντας σίγουρο το άγχος και το στρες, επειδή ένοιωθα φρικτά ανεπαρκής. Ένιωθα πάντα ότι είμαι λίγη σε όλα, και ότι δε μετράω ιδιαίτερα. Πίστευα ότι αν μιλήσω θα πω βλακεία, πίστευα ότι δεν είμαι όμορφη, πίστευα ότι δε θα γίνω ποτέ γαμάτη, ότι, ότι, ότι… 15 χιλιάδες στρεβλώσεις. Χωρίς λόγο.. Το βλέπω τώρα, που ζήλεψα… Αυτή η ζήλεια, συνδέεται με έναν παράξενο τρόπο με αυτά τα συναισθήματα.. Και αυτό γιατί βλέποντάς τον έξω, με παρέα, να περνάει γαμάτα, με τους γαμάτους συνειδητοποιώ πόσο μακριά από εμένα βρίσκεται.. συνειδητοποιώ πόσο πολύ με σνομπάρει στην πραγματικότητα, συνειδητοποιώ, πόσο αλλού είναι.. Καταλαβαίνω, βλέποντάς τον, ότι αυτός, έτσι και αλλιώς ήρθε και πήρε αυτό που ήθελε, χωρίς να έχει σκοπό για κάτι άλλο. Συνειδητοποιώ, βλέποντας αυτές τις γαμωφωτογραφίες, ότι όχι απλά δεν πρόκειται ούτε στο ελάχιστο να μου μιλήσει, αλλά κάτι πολύ χειρότερο: ότι τις φορές που με συναντάει και μου μιλάει έτσι, απλά με δουλεύει. Απλά, με δουλεύει. Και δεν καταστροφολογώ αυτή τη στιγμή, αλλά πολύ απλά, νιώθω ότι αυτό ανακαλύπτω. Αυτό που την άλλη φορά με ρώτησε, «πού πας;», δεν ήταν ενδιαφέρον, ήταν δούλεμα. Δούλεμα ρε φίλε. Εγώ για κείνον χάνομαι και εκείνος, τι; ΜΕ ΔΟΥΛΕΥΕΙ λες και είμαι καμιά καθυστερημένη. Λες και είμαι καμιά λίγη, λες και είμαι καμία ανεπαρκής……. Όχι ρε φίλε όμως, δε θα του περάσει….. Δε θα του περάσει…. Όχι… Μπορεί να μην είμαι ο πιο δυνατός άνθρωπος, αλλά θα τα καταφέρω….. Γιατί όμως να λαμβάνω αυτή τη συμπεριφορά; Γιατί να είμαι δέκτης μιας τέτοιας αντιμετώπισης;.. Είναι οι άλλοι τόσο μαλάκες και κομπλεξικοί σε αυτή εδώ την τόσο δα μικρή κοινωνιούλα ή όντως είμαι ΠΕΡΙΕΡΓΗ και ΦΡΙΚΙΟ;….