ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξυπναω πρωι πρωι και παω στη σχολη..Περπαταω σε ολους τους δρομους που περπατουσαμε μαζι χερι-χερι..Μου λειπεις, με κυριευει η νοσταλγια και η θλιψη...Καταφερνω να φτασω στη σχολη...Καθομαι απ' εξω πριν αρχισει το μαθημα και σκεφτομαι εσενα, ποσο θα ηθελα να ερθεις μια μερα στη σχολη μου, να δεις ποσο ομορφα ειναι, το περιβαλλον οπου βρισκομαι, αυτα που κανω, αυτα που μαθαινω...Σκεφτομαι πως τελικα ποτε δεν ηρθες εκει που δουλευω να δεις πού περναω τις μερες μου και τι κανω...Μου λειπεις εσυ, μου λειπουν ολα αυτα τα ομορφα που ειχαμε πει οτι θα κανουμε και τελικα δεν καναμε...Καταφερνω να μπω στο μαθημα, να συγκεντρωθω σε οσα λεγονται, να ξεχαστω λιγο...Και τοτε μια ομαδα φοιτητων παρουσιαζει μια εργασια της...Περιγραφει μια σχολικη ταξη που επισκεφθηκε...Κι αναφερεται σε ενα παιδακι, σε ενα μονο παιδακι απο τα 23 που ειχε το ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΟΝΟΜΑ, λεει "τοτε ο Ταδε ειπε αυτο...η δασκαλα ζητα απο τον Ταδε να πει την γνωμη του." Και εγω στο μαθημα...Κι ολα γυρνανε ξανα στο μυαλο μου μαζι με δακρυα στα μαγουλα μου...Τοσο σπανιο ονομα και το συναντησαν και μαλιστα αυτο το παιδακι επρεπε να πει αυτο το τοσο αξιολογο πραγμα? Και τελικα τιποτα δεν εχει φυγει, απο τιποτα δεν ξεχαστηκα, μου λειπεις, μου λειπεις καθε λεπτο, σε καθε βημα, σε καθε σκεψη, σε καθε πραξη...