ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το αγόρι μου έχει αρχίσει και βγάζει μια συμπεριφορά τώρα τελευταία που με μπερδεύει και με φέρνει συχνά σε δύσκολη θέση. Είμαστε έξω, όποιος τολμήσει να με κοιτάξει εκνευρίζεται, του ανταποδίδει με άγριο βλέμμα και είναι συνεχώς σε ετοιμότητα για φασαρία. Πρόσφατα εκεί που αράζαμε σε ένα καφέ, απέναντί μας καθόταν μια παρέα αγοριών και ο ένας με κοιτούσε επίμονα. Το αγόρι μου μόλις γυρίσαμε σπίτι μου είπε πως προσβλήθηκε επειδή τον κοιτούσα κι εγώ (πράγμα που δεν ισχύει, δύο φορές έτυχε να τον κοιτάξω όσο καθόμασταν επειδή απλά διασταυρώθηκαν τα βλέμματά μας), και τον ενόχλησε που δεν του το ανέφερα ώστε να τον "περιλάβει" αυτός. Άλλη μια φορά που κάποιος πιο δίπλα από εμάς με κοιτούσε, άρχισε να μου λέει δυνατά διάφορες ασυναρτησίες, πχ. "έχω που έχω βεβαρυμμένο ποινικό μητρώο, σήμερα με βλέπω να το βαραίνω περισσότερο", κοιτάζοντας τον άλλο παράλληλα για να φοβηθεί και να τον κάνει να σταματήσει να με κοιτάει. Και τις δύο φορές προσπάθησα να του εξηγήσω ότι εμένα δεν μου αρέσουν αυτά, είμαι ήσυχος άνθρωπος, δεν ψάχνομαι για φασαρίες ούτε έχω όρεξη να ανοίγω μέτωπα με ξένους που δεν ξέρω μέχρι που είναι ικανοί να φτάσουν. Το άλλο που με ενοχλεί είναι ότι ζηλεύει και δικαιολογεί την ζήλια ως ένδειξη ενδιαφέροντος και προστασίας, μάλιστα μου έχει δηλώσει την δυσαρέσκειά του που εγώ δεν ζηλεύω, διότι το εκλαμβάνει ως έλλειψη ενδιαφέροντος και διεκδίκησης από μεριάς μου. Εμένα από την άλλη δεν μου αρέσει ο άνθρωπός μου να με κάνει να ζηλεύω και να με προκαλεί κιόλας, λέγοντάς μου πράγματα όπως "με κοιτάνε γυναίκες όπου πάω, ό,τι ώρα θέλω έχω σεξ, αλλά παρόλα αυτά θέλω μόνο εσένα γιατί σ 'αγαπάω, εσύ τι κάνεις που αυτές με τρώνε με τα μάτια, γιατί δεν διεκδικείς όπως εγώ...". Δεν θέλω ζήλεια και λοιπές τοξικές συμπεριφορές στην σχέση μου, με έχουν κάνει στο παρελθόν να ζηλέψω και με έχει διαλύσει επανειλημμένα αυτό το συναίσθημα, το νιώθω σαν δηλητήριο, σαν καρκίνο που με τρώει από μέσα προς τα έξω. Θέλω απλά μια ήρεμη ζωή χωρίς εντάσεις, με ασφάλεια, αγάπη, εμπιστοσύνη και αφοσίωση. Ζητάω πολλά;