ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα, ονομάζομαι Γιάννης και είμαι 17 χρονών.Έχω παρατηρήσει εδώ και καιρό το εξής πρόβλημα στον εαυτό μου με την συμπεριφορά μου.Όταν βρίσκομαι για ένα χρονικό διάστημα με μια παρέα υιοθετώ την συμπεριφορά των ατόμων με τα οποία βρίσκομαι.Θα σας δώσω ένα παράδειγμα.Δεν φημίζομαι για το πόσο κοινωνικός είμαι αλλά αντιθέτως όταν βλέπω κάποιον γνωστό προτιμώ να τον αποφύγω για να μην του μιλήσω.Το καλοκαίρι λοιπόν που κατέβηκα διακοπές στην Ελλάδα ξεκίνησα να βγαίνω με έναν παιδικό μου φίλο και τις παρέες του, οι οποίες παρέες είναι παιδιά που μεγάλωσαν στον "δρόμο" (αλάνια).Αυτός ο φίλος μου γνώριζε τους πάντες και είχε ένα φοβερά απίστευτο στυλάκι να τον συμπαθούν και να το σέβονται όλοι (και δεν πρόκειται για κανά θηρίο που προκαλεί τρόμο και φόβο και δεν τολμάει κανείς να του φέρει αντίρρηση).Για να μην τα παραλέω βγήκαμε 3-4 φορές με αυτό το παιδί και ξαφνικά παρατήρησα τεράστια διαφορά στην συμπεριφορά μου.Ξαφνικά άρχισα να μιλάω και σε άτομα που δεν γνώριζα και δεν πίεζα τον εαυτό μου για να το κάνω αλλά το απολάμβανα και σαν να μην έφτανε αυτό μιλούσα με το στυλ και τους τρόπους αυτού του παιδιού από φυσικού μου (δεν έκλαβα ατάκες ας το πω και έτσι...μου έβγαιναν όλα αυτόματα και ήταν αληθινό). Παρεμπιπτόντως στην ζωή μου έχω κάνει μία σχέση με κοπέλα η οποία κράτησε 8 μήνες και αυτό ήταν.Δεν ήξερα πως να προσεγγίσω μια κοπέλα , δεν ήξερα τι να της πω , πως να φερθώ.Αυτό όλο σβήστηκε αμέσως.Άρχισα να βγαίνω με κορίτσια που δεν είχα ιδέα πως να τις μιλήσω, άρχισα να απορρίπτω αρκετές (χωρίς να πενεφτώ...δεν το θεωρώ κάτι σπουδαίο άπλα το αναφέρω για να καταλάβετε που θέλω να καταλήξω) και γενικότερα τράβαγα κόσμο επάνω μου σαν μαγνήτης.Από το γυμνάσιο λόγω μιας κακής εμπειρίας κλείστηκα στον εαυτό μου και απο τότε έχω την ανασφάλεια με τον εαυτό μου ... να αρέσω στους άλλους (σαν χαρακτήρας , όχι εμφανισιακά....δηλαδή να γίνομαι αποδεκτός). Αυτό μαζί με τα υπόλοιπα εξαφανίστηκε.Πλέον δεν με ένοιαζε τι θεωρούσε ο οποιοσδήποτε για μένα αλλα μόνο τι πιστεύω εγώ για τον εαυτό μου.Όταν γύρισα στην Γερμανία και ξεκίνησα πάλι το σχολείο , όλα ήταν τέλεια και όμορφα (κορίτσια,φίλοι κλπ.) όμως μετά από μήνες καθώς έβγαινα με την παρέα μου εδώ άρχισα πάλι να αλλάζω και να γίνομαι όπως πριν.Η αλήθεια είναι πως δεν κάνω αληθινή παρέα με αυτά τα παιδιά αλλά με 1-2 απο αυτούς.Τελός πάντων επειδή είμαστε συμμαθητές τους ακούω κάθε μέρα που μιλάνε και όταν μιλάω χωρίς να το θελώ μιλάω σαν και αυτούς . Είναι σαν να μεγαλώνει ένα παιδί και να μαθαίνει σε μια συμπεριφορά και την έχει για όλη του την ζωή...εγώ νιώθω έτσι κάθε φορά που αλλάζω κλίμα και είναι πράγματι πολύ κουραστικό.Η μόνη φορά που ένιωσα πραγματικά χαρούμενος ήταν στην Ελλάδα γιατί τότε ένοιωσα ο εαυτός μου αλλά απο την στιγμή που αλλάζω τόσο εύκολα συμπεριφορά δεν ήταν ούτε αυτός ο πραγματικός μου εαυτός και μάλλον έχω ένα σωρό άλλους.Ίσως είμαι κυκλοθυμικός ... ίσως και όχι αφού δεν αλλάζω απο την μία στιγμή στην άλλη.Ίσως σας μπέρδεψα...ίσως και όχι .... όπως και να έχει όποιος κατάλαβε κάτι από όσα είπα .. HELP!