ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

που μας πείθουμε ότι νιώθουμε,μήπως έτσι αισθανθούμε λιγότερο μόνοι. Ζωές απονευρωμένες, σχέσεις στον αυτόματο πιλότο, που από εκρήξεις έγιναν μηχανικά επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Σε βαριέμαι άνθρωπε που δεν έχεις τα κότσια να παραδεχτείς κυνικά ότι απ’ όσα λες πως νιώθεις, τα μισά είναι μούφες με ημερομηνία λήξης. Ο έρωτας περνάει, η αγάπη ξεθωριάζει μαζί με τις απουσίες.Πρόσωπα έρχονται και φεύγουν από τις ζωές μας κι εμείς παρασυρόμαστε όπου μας πάει το κύμα των εφήμερων. Τουλάχιστον ο υποκριτής έρωτας ρε,όσο κρατάει σε παθιάζει, σου φοράει δυο φτερά και σου μαθαίνει να πετάς, σε εξιτάρει, είναι ακραίος και μέσα από αυτόν και την ακραία φύση του αισθάνεσαι κι εσύ ζωντανός.Μη με αγαπάς. Δε μου λέει κάτι αυτό έτσι όπως το έχουμε καταντήσει οι άνθρωποι. Νόημα μηδέν, κονσερβοποιημένα «σ’ αγαπώ», ένταση στο -100 ώσπου ξεχνάμε τι θα πει καύλα. Καύλα για έναν άνθρωπο, καύλα για ένα όνειρο, καύλα για τη ζωή. Μόνο ο ερωτευμένος μπορεί να καταλάβει τη σημασία της αληθινής επιθυμίας και μόνο αυτός φέρεται αναλόγως, διεκδικεί, επιδιώκει, παθιάζεται, καυλώνει, εν ολίγοις «δεν αντέχει άλλο χωρίς». Χωρίς εσένα. Μέχρι τελικά κι αυτό να περάσει για να πάει στον επόμενο ή απλώς να αρκεστεί σ’ εκείνο το σ’ αγαπάω που μένει υπό μορφή συντροφικότητας, χωρίς ίχνος ορμής.Αρκεί που νιώσαμε κάποτε κάτι... και κάπως έτσι διαιωνίζουμε την ιδέα του παραμένοντας ερωτευμένοι με αυτή κι όχι με τον άνθρωπο. Κάνουμε εικόνες και μέσα μας πονάμε, που οι αναμνήσεις μας είναι πιο πραγματικές κι αισθαντικές από το παρόν μας.Γι’ αυτό κι όταν δεν κρατάει παραπάνω απ’ όσο θα χρειαζόταν ώστε να τιμήσει έστω τη σπουδαιότητα της ίδιας του της φύσης, μόνο κρίμα μπορείς να το πεις. Γι’ αυτό και πριν τον δω να πεθαίνει εντελώς, φεύγω.