16.2.2013 | 17:48
Συναντήσεις
Ο πρώτος χαιρετισμός ήταν σαν παραφωνία. Γιατί μας υπέβαλες σε αυτό το μαρτύριο; Και κυρίως εκείνη που δεν είχε τα υποκριτικά αντανακλαστικά του αστισμού, ώστε να μου φερθεί έστω συγκαταβατικά. Αηδίασα με τον εαυτό μου και σε λυπόμουν. Μου φαίνονταν όλα τόσο γελοία που ήθελα να σηκωθώ και να κάνω κάτι εξωφρενικό μπροστά σε όλους. Αλλά πάλι η προστυχιά μόνο περιφρόνηση αξίζει. Ούτε την φιλία δεν σεβάστηκες. Δεν ήξερες τι να την κάνεις. Και την έκανες αυτάρεσκη επιβεβαίωση, κακομοίρη.Ζήσε όπως ακριβώς σου αξίζει. Με ελευθέρωσες άθελά σου.
