ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν από περίπου 3 μήνες, γνώρισα ένα παιδί από την δουλειά μου ο οποίος πρόσφατα μετακόμισε στην ίδια πόλη με μένα. Στην αρχή μιλούσαμε και υπήρχε μεγάλη ελπίδα από μέρους μου για το άτομό του η οποία εξανεμίστηκε τελείως όταν άρχισε να δείχνει σημάδια ανωριμότητας σε κάποια θέματα ενώ σε κάποια άλλα συμπεριφέρονταν πιο υπεύθυνα και με προσήλωση στον στόχο. Από την μια μου αρέσει σαν χαρακτήρας και ο ενθουσιασμός του για τη ζωή, αλλά από την άλλη νιώθω πως αν είμαι μαζί του θα χαραμίσω μήνες ή και χρόνια από τη ζωή μου για κάτι που δε θα οδηγήσει πουθενά. Πιστεύω ότι πάσχει από το Σύνδρομο του Πίτερ Παν επειδή το έψαξα (πήγα και σε ψυχολόγο και ρώτησα σχετικά) και έχει πολλά χαρακτηριστικά που παρουσιάζουν συνήθως όσοι το έχουν αυτό, χωρίς να το θεωρώ κάτι "στιγματικό", απλά το γράφω. Για μένα δεν αλλάζει κάτι επειδή μου αρέσει και δε θέλω να αφήσω αυτό να μπει ανάμεσά μας αλλά ο ψυχολόγος στον οποίο ρώτησα για το σύνδρομο, μου είπε πως λίγο πολύ δεν υπάρχει θεραπεία και πρέπει αυτό το άτομο κάπως να ζοριστεί στη ζωή του ώστε να μπορέσει να συνειδητοποιήσει τις ευθύνες που του αναλογούν και να φύγει από την παιδικότητα που ο ίδιος έχει πλάσει στο μυαλό του. Δηλαδή, εξαρτάται (κυρίως) από τον ίδιο και μερικούς εξωτερικούς παράγοντες, πάντως εγώ δε μπορώ να κάνω κάτι για αυτό. Τι πιστεύετε πως θα έπρεπε να κάνω;