1.3.2016 | 13:29
Συνοδός σε παιδική εκδρομή.
Μπήκε ο Μάρτης, μπήκε και η άνοιξη...ε ας πάνε μια εκδρομή οι μπόμπιρες.Άντε λέω κι εγώ ας πάω ως συνοδός μαζί τους, κατόπιν καλέσματος από την εκπαιδευτικό μάνα μου. Το ταξίδι όμως δεν κύλησε ιδιαίτερα όμορφα.Νωρίς νωρίς μικρές δεσποινίδες άρχισαν να ξερνάνε το γάλα μέσα στο λεωφορείο. Ζαλίστηκαν από κάτι πραγματικά ήπιες στροφές. Φτάσαμε στον προορισμό, τα τζάμια των εκθεμάτων στο μουσείο γέμισαν σάλια, μύξες και δαχτυλιές. Μας κοιτούσε απελπισμένα μια ξεναγός. Καθόμαστε κατόπιν σε ένα πάρκο με παιδική χαρά, για να αράξουμε και ήρθε το τελειωτικό χτύπημα. Ένας μπόμπιρας έπεσε άσχημα από ένα δέντρο, προσπαθώντας να παριστάνει μια μαϊμού.Κι απορώ, αν έγιναν όλα αυτά μέσα σε ένα δίωρο...τι θα γινόταν σε 3-4-5 ώρες;; Γιατί πόσα μάτια να έχεις, για να ελέγξεις 47 μπομπιρόπαιδα;;
