23.11.2020 | 15:46
Συζητούσα με την μητέρα μου σήμερα
Για το γεγονός πως συνδέομαι πολύ συναισθήματικα με τους ανθρώπους. Μου είπε πως έχω ωραίοποιήσει σημαντικά την έννοια της φιλίας.Γιατι παρ όλο που είμαι εκεί για κάποιον, να τον ακούω να του φτιάχνω την διάθεση, και τον νοιαζομαι. Καταλήγω πάντα πληγωμένη... Μαρεσει να δίνω και να προσφέρω... Αλλά με λαμβάνουν ως κάτι δεδομένο στο τέλος...Το ξέρω πως οι φίλοι έρχονται και φεύγουν... Αλλά θέλω τόσο μια συντροφιά να ξέρω πως με κάποιον μπορώ να μιλήσω ανοιχτά για το οτιδήποτε, να κάνω πλάκα, να λέω άκυρα πράγματα... Να νοιώσω πως οι σκέψεις μου είναι ασφαλείς. Μαρεσει τόσο να δίνω, να βλέπω τον άλλον να χαμογελάει αλλά κάποιες φορές με εξουθενωνει ψυχικά.Μου λέει πως είμαι αβγαλτη, και αθώα, και ότι πρέπει να σκληρήνω γιατί οι περισσότεροι κοιτάνε το συμφέρον πλέον. Πραγματικά δεν το πιστεύω αυτό ειδικά για τα άτομα στην ηλικία μου. Αλλα θα ξέρω πως ακόμα και σε μια σχέση πάντα θα αγαπάω τον άλλον περισσότερο από ότι εκείνος.
0