ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 28 χρονών από αστική οικογένεια και για δύο χρόνια τα είχα με ένα παιδί που με φρόντιζε πάρα πολύ. Το καλό παιδί που έπλενε, σκούπιζε, σιδέρωνε, μαγείρευε εξωτικές συνταγές και όλα ήταν στην εντέλεια. Μέχρι και ροδόνερο έβαζε στα σεντόνια μας. Βγαίναμε στα καλύτερα μαγαζιά και ξόδευε πολλά χρήματα για την περιποίηση του (γυμναστήρια, αποτριχώσεις κ.λπ.). Όλοι νόμιζαν ότι είμαστε το τέλειο ζεύγος γιατί και εγώ δίνω μεγάλη έμφαση στην εξωτερική εμφάνιση που τη θεωρώ αντανάκλαση του εσωτερικού κόσμου. Όμως, τα έφερε έτσι η μοίρα που ερωτεύτηκα ένα ρεμπέτη. Έναν 26χρονο από την Ήπειρο, ο οποίος ήταν το εντελώς αντίθετο του αγοριού μου. Είχαμε πάει με το παιδί που τα είχα σε ένα ρεμπετάδικο για τη φάση και ο ρεμπέτης μου την έπεσε στην ψύχρα. Ο φίλος μου δεν αντέδρασε καθόλου, λες και ήταν φυσιολογικό. Επόμενο ήταν να κολλήσω με τον ρεμπέτη. Χώρισα αμέσως και έπεσα σε έναν άλλο κόσμο που με συνεπήρε. Ο ρεμπέτης όχι μόνο δεν κάνει τίποτα, αλλά ασχολείται όλη τη μέρα με το όργανό του, μεταφορικά και κυριολεκτικά, και αυτό με συνεπαίρνει. Δεν μαγειρεύει τίποτα και δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία σε τίποτα. Θα φάμε ένα σουβλάκι (που ποτέ δεν έτρωγα με τον άλλο, γιατί... βρώμαγε), θα ρευτούμε, θα αεριζόμαστε άμα χρειαστεί σαν φυσιολογικοί άνθρωποι. Ο ρεμπέτης δεν με τρελαίνει, δεν τρέχει σε αποτριχώσεις, δεν χρειάζεται να είναι όλα στην εντέλεια ,δεν κάνει μπάνιο δεκαπέντε φορές την ημέρα και δεν αφήνει μύγα στο σπαθί του. Μαζί του νιώθω ασφάλεια και όχι σαν κορασίδα. Και έχει μια καρδιά μάλαμα. Τελικά τα αντίθετα έλκονται παιδιά. Μην μένετε προσκολλημένοι σε όσα η κοινωνία, η οικογένεια, οι φίλοι σας έμαθαν να θεωρείτε "σωστά".