ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 20 χρονών, έδωσα πανελλήνιες για δέυτερη φορά και τα σκάτωσα γιατί δεν άντεχα να κάτσω να διαβάσω. Νιώθω άχρηστος σε οποιοδήποτε τομέα της μέχρι τώρα ζωής μου, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Κανονικούς φίλους δεν είχα και δεν έχω, απλώς κάναμε παρέα από συνήθεια απ' το σχολείο, καμία κοπέλα δεν με ήθελε, με απέφευγαν χωρίς να είμαι κάποιο φρικιό ή κακός χαρακτήρας. Αλλιώς, το πολύ να με έβλεπαν σαν φίλο, αν και ήμουν απόμακρος και όχι κάποιος που παρίστανε τον κεφάτο, τους έκανε αστεία ή ότι χάρη ζητούσαν. Κάθε φορά που έβγαινα με την παρέα, στο τέλος έφευγα μόνος μου γιατί ένιωθα πως δεν άντεχα ούτε αυτούς ούτε τον εαυτό μου. Όσο για τον εαυτό μου, ξέρω πως έχω δυνατότητες γιατί σε κάποιες περιπτώσεις το έχω αποδείξει, όμως με τραβάνε κάτω η αναποφασιστικότητα και η βαρεμάρα. Απλά σιχαίνομαι τον εαυτό μου για όλα. Αν μου δινόταν η ευκαιρία να τελειώσω θα το έκανα αλλά είμαι τόσο άχρηστος ακόμα και γι' αυτό.