ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γυναικα. Μετά το πτυχίο, πριν 4 χρόνια, εφυγα από την Ελλάδα και βρήκα δουλειά στο εξωτερικό. Σε σχέση με τις προοπτικές που είχα εδω, δουλευω σε μία δουλεια που μου αρεσει και εχω εναν αξιοπρεπή μισθό. Είμαι πολύ μακριά απο την Ελλάδα, σε έναν πολιτισμό διαφορετικό που άλλοτε μου αρέσει και άλλοτε όχι. Πια μπορώ να επιστρεφω στην πατρίδα μονο μία φορα το χρόνο. Την πρώτη φορά, γύρισα με τόση χαρά, ένιωθα πραγματικά ότι "επέστρεψα σπίτι". Τα Χριστούγεννα έφεραν τα άλλα Χριστούγεννα και μετά τα άλλα και τα παράλλα... Επέστρεφα και πάλι, ξανά και ξανά, αλλά κάθε φορά όλα ήταν όλο και πιο λυπημένα. Στηρίζω την μητέρα μου οικονομικά και πρακτικά μιας και η κατάσταση είναι δύσκολη. Να ακόμα και σήμερα η μητέρα μου δουλεύει μέχρι πολύ αργά. Δύσκολο πολύ - καμία φορά νιώθω σαν να μεγάλωσα απότομα και οι ευθύνες είναι ασήκωτες. Της χρωστάω πολλά και την αγαπώ πολύ και το μόνο που θέλω είναι να την ξεκουράζω και να την βοηθάω για να μην αγχώνεται. Νιώθω όμως ότι αν δεν έμενε εκείνη εδώ, δεν θα ξαναγύριζα ποτέ στην Ελλάδα. Το λέω με πολλή ντροπή - μόνο στον σύντροφο μου το είπα προσφατα και σε 2-3 φίλους, και δεν με καταλαβαίνει κανείς. Αν δεν ήταν εκείνη, νιώθω πολύ έντονα ότι υποσυνειδητα αρνούμαι να γυρίσω στην Ελλάδα, στην αγαπημένη Αθήνα μου. Πια οι βόλτες με φίλους, οι οικογενειακές βραδιές, ο ήλιος και τα όμορφα στέκια της πολης όχι απλά δεν με αφορούν - μου φέρνουν αυτόματα μία λύπη ανεξήγητη, ένα βάρος. Μοιάζουν ίδια με πριν, αλλά τώρα είναι αφόρητα καταθλιπτικά. Τόσο πολύ, που φέτος με πιάνουν τα κλάματα. Νιώθω μία απίστευτη λύπη γυρνώντας στην Αθήνα, σε μία πόλη που αγαπώ πολύ. Νιώθω μια μιζέρια γύρω μου, μια χαμένη περηφάνια, νιώθω τον "αέρα" να με πνίγει. Σαν να πιάσαμε πάτο και να μην κάνουμε πια τίποτα για αυτό. Σαν να παραδοθήκαμε μοιρολατρικά σε μια κατάντια. Φίλοι άνεργοι ή σε δουλειές "του ποδαριού", μουδιασμένοι. Την κατάκοπη μητέρα μου που δουλευει όλη μέρα. Πόλη βρώμικη και αφημένη στο έλεος της. Σπίτι ακόμα κρυο, χωρις θέρμανση, γιατί οι άλλοι ενοικοι ακομα δεν έχουν χρήματα μετά απο 10 χρόνια κρίσης. Και μιλάω για κάποτε καλή γειτονιά και μια μικρομεσαία Αθήνα.Παρά τα όσα νιώθω πια, μιλούσα και μιλάω πάντα περήφανα για την Ελλάδα. Όλοι οι Έλληνες που ξέρω δίνουν μια θετική εικόνα στους ξένους. Το ξέρω ότι πολύ θα το αμφισβητήσουν γιατί δεν γίνεται να ξερουν, αλλά βοήθανε και θα βοηθάνε όσο μπορούν. Την οικογενεια τους, τους λίγους φίλους που έμειναν πίσω, ακόμα και ανθρώπους αγνωστους να βρουν δουλειά και προοπτική στη χώρα που είμαι. Αλλα, να, αυτό που μου μένει τελικά στο μυαλό είναι ότι δεν μπορώ να πιστέψω γιατί νιώθω έτσι και πιο πολύ όταν γυρίζω πίσω... Αναρωτιεμαι αν "ξεχασα" να είμαι Ελληνίδα, αν είμαι απαισιοδοξη, αν πάντα έτσι ήταν ή αν όντως τελικά ως χώρα καταντήσαμε μια σκιά του παλιού εαυτού μας... Αναρωτιέμαι αν έτσι νιώθουν και οι άλλοι που "γυρνάνε σπίτι", αν τελικά μόνο χειρότερα μπορώ να νιώσω τα επόμενα Χριστούγεννα, και αν τελικά είναι η μοίρα του "μετανάστη", είμαι εγώ που αλλάζω και συνηθίζω σε μία χώρα μακρινή και όχι η ίδια η Ελλάδα... Τι είναι αυτο το βάρος;