ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κλαιω μεσα μου...βλεπω αλλη μια όμορφη κοριτσοπαρεα φιλες αληθινες απο τη σχολη και θυμαμαι ποσα εχασα εγω.. Ζωντανος ανθρωπος με το χαμογελο συνεχεια και με αγαπη για όλους, αλλα τελικα καθολου αγαπη για τον εαυτο μου και παντα να προσεγγιζω ανθρωπους που δεν ταιριαζαμε. Ανθρωπους με αδυναμίες, με κομπλεξ, με προβληματα αποδοχης του εαυτου τους, μιζερους, τσογκουνιδες,ανταγωνσιτικους κλπ κλπ κι εγω να ειμαι παντα εκει γι αυτους και τελικα στο τωρα να μην εχω κανέναν, να νιωθω μονη και οχι οτι περιμενω κατι ανταποδοτικα αλλα στις φιλιες περιμενεις στήριξη οταν τη χρειαζεσαι κι εσυ κι οχι να σε ξεχνανε κι απλα να με εχουν να τους φτιαχνω το κεφι... στεναχωριεμαι πολυ γιατι θα μπορούσα να εχω κι εγω φιλες παρεα σαν τις κοπελες που λεω ή γενικα σαν αυτες που θαυμαζω/ζηλευω με τη καλη εννοια απ τη σχολη να εχουμε να μοιραζόμαστε τα φοιτητικα χρονια και τις αναμνησεις απ αυτα και δεν εχω γιατι με βρηκαν κι εμενα δυσκολα χανοντας τον πατερα μου στο 1ο ετος και περνοντας (κι ακομα περναω δλδ) ποσα ζορια ψυχολογικά και δυσκολιες. Φετος μαθαινω καπως να με αγαπω και ελπιζω στο καλυτερο αλλα ο καιρος περναει και ειμαι και 25 χρονων και ειναι ο τελευταιος μου χρονος στη σχολη και νομιζω οσο θα βλεπω φοιτητοπαρεες παντα μεσα μου κατι θα σπαει, παντα θα κλαιω βουβα γι αυτα που εχασα...νιωθω οτι δεν μπορω να το αλλαξω αυτο, οσο κι αν ονειρευομαι να παω για ενα καφε με δυο ατομα μετα το μαθημα, μια εκδομη με τρια τεσσερα παιδια, να μην ξαναπαω μονη στο μαθημα αγνωστη μεταξυ αγνωστων...