ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν κοιμάμαι καλά. Όλα είναι στάσιμα. Ξυπνάω τα βράδια και κλαίω για το κενό που αισθάνομαι. Σκέφτομαι τις ζωές των άλλων. Τα φιλαράκια που χάνονται - χάθηκαν . Γιατί αυτά έχουν δουλειά ή σχέση ή κάνουν προφανώς κάτι πολύ διαφορετικό από μένα που είμαι στο τίποτα. Έχω φτάσει 25 χρονών και ποια είναι η πραγματικότητα; Δεν έχω φίλους, δεν έχω σχέση, δεν έχω δουλειά, μένω με τους γονείς μου, δεν ξέρω τί να κάνω και πού να κατευθυνθώ μετά τις σπουδές μου. Όλοι θέλουν και κάτι από μένα. Και πιστεύουν ότι θα είναι το σωστό. Τα όνειρα μου κουράστηκα να τα κυνηγάω. Μεγαλώνω και οι χαρές συρρικνώνονται. Πρέπει να μάθω να σκέφτομαι ρεαλιστικά και λογικά πλέον. Οι εποχές δυσκολεύουν και εγώ τρομάζω. Σε όλα. Τρομάζω που παγώνω μέσα μου γιατί συνειδητοποιώ πως όλοι φεύγουν κι αυτοί που έρχονται δεν ξέρω τι θέλουν. Κανείς δεν είναι ξεκάθαρος. Τρομάζω που όλα έχουν γίνει φτηνές και ξεφτιλισμένες στιγμές στο ίντερνετ. Που αν δεν είσαι μέρος του, τελικά χάνεις ό,τι σε συνδέει με ανθρώπους που είχες κάποτε δίπλα σου και τώρα σας χωρίζουν τα χιλιόμετρα. Τρομάζω γιατί νιώθω πιο μόνη από ποτέ. Γιατί δεν ξέρω αν υπάρχει πια κάτι αληθινό. Μάλλον θα υπάρχει αλλά αυτή η παγομάρα μου δεν με αφήνει να το ψάξω. Οι διέξοδοι μου είναι η συντροφιά της μουσικής. Μιας ταινίας. Λίγη γυμναστική που θέλω να την εντατικοποιήσω για να ξεδίνω. Οι ενδορφίνες βλέπεις... Λίγο σινεμά και λίγες φορές μέσα στο μήνα ο καφές με παλιούς συμφοιτητές. Για λίγες ώρες μόνο μέσα στις οποίες επαναλαμβάνονται τα ίδια πράγματα. Είμαι ευγνώμων που υπάρχει κι αυτό δηλαδή αλλά κανένας αυθορμητισμός στον ορίζοντα. Μόνο προγραμματισμένες κινήσεις. Νέα άτομα δεν έχω γνωρίσει. Έχω φίλους που ζουν σε άλλες πόλεις και μου λένε "έλα να σε φιλοξενήσουμε". Αλλά πόσες φορές θα είμαι εγώ αυτή που θα διανύει αποστάσεις για λίγες στιγμές ευτυχίας. Ποιος ήρθε να βρει εμένα μία φορά; Λένε πως όταν δεν αλλάζει κάτι μάλλον πρέπει να αλλάξεις εσύ. Να δούμε πότε θα αλλάξω λοιπόν. Πότε θα βρω τη δύναμη. Κουράστηκα να νιώθω έτσι. Στο τίποτα. Θέλω μια αγκαλιά. Ένα ζεστό βλέμμα. Κάπου να ξέρω ότι μπορώ να ακουμπήσω και να είμαι κι εγώ εκεί με τη σειρά μου να δώσω τα ανάλογα και παραπάνω. Αλλά ίσως είμαι ικανή μόνο για τη μοναξιά μου... Ίσως πρέπει να βάλω πρώτα τη ζωή μου κι εγώ σε τάξη για να ασχοληθώ με το συναισθηματικό κενό. Κουβάρι τα χω κάνει.. Βοήθεια μας!