ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Επερνά τους δρόμους, έφευγα κατά τις 4 το απόγευμα και γυρνούσα οπότε αποφάσιζε να δύσει ο ήλιος..μόνος με τα ακουστικά στα αυτια τραγουδώντας στο δρόμο, από χωριό σε χωριό χιλιόμετρα και χιλιόμετρα παρέα με τον ήλιο αυτό χρειαζόμουν μόνο...και ήμουν χαρούμενος πραγματικά ημουν όσο άδεια και αν ήταν η ζωή μου από φίλους δεν ένιωθα το κενό...πέρασαν τα χρόνια όμως μεγάλωσα και ξαφνικά ξεκίνησα να χρειάζομαι κάποιον δίπλα μου, μια παρέα, ένα χάδι έναν έρωτα, από ένα σημείο και μετα οι βόλτες μου απλά ήταν αφόρητες και επίπονες...νιώθω ότι έχω τόσα πράγματα να δώσω αγάπη, φιλιά, να κάνω πλάκες, να γελάω...πως το κάνω όμως αυτό? Τώρα που νιώθω πιο μόνος απο ποτέ? Έχω χτίσει τοίχους γύρω μου, απομονωμένος απ τον κόσμο..πώς τους γκρεμιζω όμως? Δεν εχω ιδέα...