ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι σε σχεση εδω καθ δυο χρονια. Ειχαμε πολυ καλες στιγμες αλλα εχω φτασει σε σημειο να θυμαμαι μονο τις ασχημες. Με το αγορι μου ειμασταν σε αποσταση για κανα δυο μηνες και τωρα που επεστρεψε επιασε δουλεια και δεν τον βλεπω καθολου. Τον εχω αναγκη και του το λεω και με γραφει κανονικοτατα. Μου λεει οτι γνωριζει πως δεν ειναι σωστη η συμπεριφορα του και πως θα αλλαξει αλλα παλι τα ιδια. Εχω κουραστει να εξηγω, εχω κουραστει να καταλαβαινω μονο εγω τα δικα του προβληματα!! Τον αγαπαω και θελω να συνεχισω να ειμαι να μαζι του αλλα δεν θα αντεξω για πολυ, αυτο φοβαμαι!! Οταν ειμασταν σε αποσταση περασα μια φαση καθυστερησης μονη μου! τον ειχα πολυ αναγκη, του ειχα μιλησει και αυτος κοιτουσε μονο τα δικα του προβληματα. Τωρα ειμαι παραλογη που νευριαζω επειδη μολις ηρθε δεν προλαβα να τον δω λιγο, επιασε αμεσως δουλεια(πραγμα που δεν εχει αναγκη) με αποτελεσμα να μην τον βλεπω παλι καθολου;; που οταν μιλαμε απλα γκρινιαζει;; εν τω μεταξυ ειμαι αρνητικη οσον αφορα αυτο επειδη στην ιδια δουλεια το καλοκαιρι ειχε γινει μαλακια με μια κοπελα και απο τοτε εχασα την εμπιστοσυνη μου. Ειμαι αρκετα νεα για να κοιταω μια τοσο μακροχρονια σχεση αλλα τον αγαπαω παρα πολυ. οπως κι αυτος εμενα και δεν θελω να τον χασω. Ωστοσο, τσακωνομαστε αρκετα συχνα για ανουσια πραγματα και λυνονται τα προβληματα μας μονο οταν βρισκομαστε και εχουμε επαφη. και νιωθω ασχημα...φφ