ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 24 και θέλω να φύγω από το σπίτι μου. Δεν αντέχω άλλο, νιώθω ότι πνίγομαι. Αλλά αυτή η μπιπ ανεργία δεν με αφήνει να κουνηθώ. Όπου πάω με ακολουθεί και η αδερφή μου. Θέλω να 'μαι μόνη μου, να κάνω πράγματα μόνη μου, να μην έχω κοινούς φίλους με κανέναν απ' την οικογένεια, χρειάζομαι το δικό μου χώρο, θέλω να νιώθω και να είμαι ανεξάρτητη επιτέλους. Έχω τα ψυχολογικά μου, έχω τα νεύρα μου, έχω τις βαρεμάρες μου, έχω τις καταθλήψεις μου. Κρατάω τα πάντα μέσα μου και κάποια στιγμή θα εκραγώ. Πριν έιπα στην αδερφή μου να μην έρθει μαζί μου, δεν αισθάνθηκα καλά που της το είπα αλλά δεν θέλω να 'μαστε συνέχεια μαζί και δεν μπορεί να το καταλάβει. Ακόμα και που διαβάζω τις εξομολογήσεις από πάνω μου είναι και δεν μπορώ να γράψω, μας/σας χλευάζει κιόλας. Προτιμώ το "μακριά και αγαπημένοι". Κράξτε με όσο θέλετε, βρίστε με όσο θέλετε, δεν με νοιάζει. Πρέπει επειγώντος να φύγω, η ζωή μου, μένει στάσιμη έχω χάσει δύο χρόνια της ζωής μου και όταν το σκέφτομαι με πιάνει τρέλα και πάμε πανυγηρικά για τον τρίτο χρόνο και η τρέλα όσο πάει και μεγαλώνει. Το ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη που βρίσκεται σε αυτή τη θέση και ξέρω ότι μπορεί να ακούγομαι αχάρηστη αλλά και ποιός δεν είναι;