ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομη.Είμαι 26 χρονών και εδώ και οχτώ χρόνια έχω σχέση,τα πέντε από αυτά εξ'αποστάσεως.Γνωριστήκαμε από ένα λάθος τηλεφώνημα, εντελώς τυχαία δηλαδή, και από τότε δε χωρίσαμε ποτέ.Η σχέση μας άντεξε πολλά, κυρίως την απόσταση, όσο καιρό σπούδαζα στη Θεσσαλονίκη ενώ εκείνος έμενε Αθήνα.Το καλό ήταν ότι ανέβαινε πολύ συχνά και κατέβαινα κι εγώ από ένα σημείο και μετά αρκετά.Το θέμα είναι όμως ότι παρ'όλη την αγάπη που του έχω, έχω βαρεθεί τη ζωή μαζί του και θυμώνω με το εαυτό μου κάθε φορά που το νιώθω όλο και πιο έντονα.Κι αυτό γιατί πάντα πίστευα στην αγάπη και θεωρούσα ότι αν δύο άνθρωποι αγαπιούνται πραγματικά δε χωρίζουν ποτέ-ρομαντικό δε λέω αλλά, σε ενίοτε σε παγιδεύει. Από σεξουαλικής άποψης, έχω πάει μόνο μαζί του, δεν έχω άλλες εμπειρίες και αυτό μου δημιουργεί δυσφορία, ειδικά τα τελευταία 2 χρόνια που η σεξουαλική μας ζωή περνάει δυσκολίες.Έλλειψη συνεννόησης και χημείας κυρίως-παρόλο που υπήρχε, και έντονη κιόλας τα πρώτα χρόνια.Περνάω όμορφα μαζί του σαν παρέα αλλά όταν έρχεται η στιγμή να κάνω έρωτα μαζί του, δε νιώθω αυτό που έπρεπε να νιώθω , αυτό που ένιωθα όταν τον γνώρισα, αυτό που θέλω να νιώθω για να μείνω μαζί του.Έχω ό,τι θα ήθελε πιθανόν μια κοπέλα της ηλικίας μου όσον αφορά τα αισθηματικά της, έναν άντρα που να την αγαπάει , που την ποθεί σεξουαλικά, είναι καλός μαζί της και την προσέχει.Όμως εγώ δεν είμαι ευτυχισμένη.Το ξέρω.Βασικά, έπαψα να είμαι , κάποτε υπήρξα, μαζί του.Φοβάμαι τον χωρισμό αλλά νιώθω ότι δεν κάτι δεν πάει καλά με την εξέλιξη αυτή που έχει πάρει η σχέση μου,κάτι λείπει,έχω γίνει θλιμμένη, ΕΧΩ ΧΑΣΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ.Αν έπρεπε να ζωγραφίσω την τωρινή κατάσταση που ζω , θα ήταν εμένα μέσα σε μια κινούμενη άμμο, να μην πνίγομαι ποτέ αλλά να μην μπορώ να ξεφύγω.Το πρόβλημά μου είναι ότι Θέλω να ζήσω όπως θέλω εγώ και δεν ξέρω τον τρόπο.Δεν ξέρω πώς να ζήσω πια..