ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα παιδιά.Θα ήθελα να μοιραστώ το πρόβλημά μου μαζί σας.Πριν 8 χρόνια(ήμουν 16 τότε) η μητέρα μου αρρώστησε βαριά λόγω του πατέρα μου που την απάτησε και χώρισαν.Μεταφέρθηκε τότε στην κλινική για 3 μήνες(ψυχολογικά προβλήματα).Ζούσαμε σε χωριό και στα 16 μου πήρα την απόφαση να τα παρατήσω όλα και να πάω να ζήσω στην Αθήνα μαζί της.Ο πρώτος καιρός ήταν πολύ δύσκολος και είχα να προετοιμαστω και για τις πανελλήνιες.Με αρκετή προσπάθεια κατάφερα να περάσω σε μια σχολή της αρεσκείας μου.Μόλις μπήκα στο 2ο έτος μπήκε ξανά στην κλινική για 1 μήνα και έτσι γυρίσαμε εκεί που ήμασταν και πριν.Ένα χρόνο αργότερα πάλι τα ίδια.Η ζωή μου έκανε κύκλους και δεν έλεγαν να σταματήσουν τα προβλήματα.Το 2017 εμφανίστηκε ένα πρόβλημα στο λαιμό της και πήγαμε για εξετάσεις στο νοσοκομείο.Οι γιατροί έλεγαν ότι κατα 70-80% είναι καρκίνος Μέχρι να βγουν τα τελικά αποτελέσματα λόγω του χειρουργείου που έκανε(δε μπορούσε να αναπνεύσει) ζούσε έχοντας χωμένο έναν αναπνευστήρα μέσα στο λαιμό της.Αυτος ο αναπνευστήρας έπρεπε κάθε λιγη ώρα να καθαρίζεται.Οι νοσοκόμες σε κάποια φάση που έλειπα ξέχασαν να το καθαρίσουν με αποτέλεσμα να έχει φρακάρει και να μη μπορεί να αναπνεύσει.Τελικά το διαπίστωσαν την τελευταία στιγμή και στάθηκε τυχερή μέσα στην ατυχία της.Από τότε ευτυχώς δεν έτυχε κάτι πολύ σοβαρο,παρά μόνο κάτι μικροπροβλήματα που τα αντιμετωπισάμε εγκαίρως.Η αλήθεια είναι ότι μεγάλωσα και ωρίμασα αρκετά μέσα από όλο αυτές τις καθημερινές μάχες.Όλον αυτόν τον καιρό βέβαια δεν έκανα τίποτα για εμένα και φυσικά δεν υπήρχε χρόνος για να έχω κάποια σχέση.Νομίζω πως ήρθε η ώρα αλλά η αλήθεια είναι ότι σε περίπτωση που γνωρίσω κάποια φοβάμαι αρκετά την αντίδραση της όταν θα πρέπει να της εξομολογηθώ όλα αυτά γιατί πολύ φοβάμαι ότι θα φρικάρει(ή κάτι τέτοιο)... όσο να το κάνουμε εξακολουθώ να προσέχω τη μητέρα μου και δεν έχω σκοπό να την αφήσω μόνη της.Ευχαριστώ πολύ και συγγνώμη αν σας κούρασα!