19.1.2014 | 00:11
τα πράσινα σου μάτια θέλω κάθε πρωί να βλέπω...
Είμαι μια 22χρονη που επεσε στο λάκκο του έρωτα και δεν μπορει να το διαχειριστει πλέον! Το Νοέμβρη του '12 γνώρισα ένα παιδί μέσω ίντερνετ. Μου είπε ότι του έκανα φοβερή εντύπωση και θέλει να με γνωρίσει.Την πρώτη φορά που βγήκαμε, ήταν σα να γνωριζόμαστε και είχαμε καιρό να ειδωθουμε. Περάσαμε όλη την Κυριακή μαζί στο Θησείο. Εφτά ώρες μιλώντας, γελώντας, παίζοντας τάβλι, εφτά ώρες που δεν ήθελα να τελειώσουν. Μετά από εκείνη τη συνάντηση άρχισε να αναβάλει την επόμενη συνάντηση. Έτυχε και πήγαινα στην περιοχή που μένει αλλά ποτέ δεν μπόρεσε να με συναντήσει. Βγήκαμε μια φορά με φίλους μου και δικούς του. Το βλέμμα του ήταν συνέχεια πάνω του αλλά ένιωθα ένα τοίχο, κάτι που ένιωθα και άλλη μια τελευταία φορά που βγήκαμε πάλι με φίλους. Μια Δευτέρα εξαφανίστηκε. Μια εβδομάδα αντιδραστικά τηλεφωνήματα που δεν απαντήθηκαν. Με πήρε τηλέφωνο μετά από λίγους μήνες αλλά ο εγωισμός της κολλητής μου με έκανε να τον αποφύγω παρόλο που το σύστημα γραμματόσημο είχε πετύχει, είχα φάει τρελό κόλλημα μαζί του! Κάποια στιγμή έσβησε αλλά όχι τελείως. Έκανα μια 5μηνη σχέση και ένα μήνα μετά το χωρισμό μου εμφανίστηκε πάλι. Η δικαιολογία της εξαφάνισης ήταν ότι δεν ήθελε να μου φορτώσει τα προβλήματά του και δεν ήταν σε διάθεση να κάνει κάτι. Φοβόταν την απόρριψη και δεν επικοινωνούσε αλλά με σκεφτόταν όλο αυτό το διάστημα. Μετά από αρκετά τηλεφωνήματα για την ημερομηνία συνάντησης (πράγμα που με ξάφνιασε!!) συναντηθήκαμε. Η βόλτα μας ήταν πολύ όμορφη, συζητήσαμε πολύ ανοιχτά και τελείωσε με ένα παθιασμένο φιλί. Εκεί τον ερωτεύτηκα πιο δυνατά. Από τότε με βασανίζει. Δεν απαντάει στα μηνύματα, δεν αντιδράει ούτε στο ότι δεν θα τον ενοχλήσω ξανά ούτε στο ότι τον θέλω μόνο δικό μου. Οι συναντήσεις μας από τότε (Οκτώβρη δηλαδη) καταλήγουν στο κρεβάτι, σημείο που υπάρχει επικοινωνία,πάθος,χημεία και αμοιβαίο ενδιαφέρον για την ικανοποίηση του άλλου. Δεν ξέρω αν αξίζει πλέον να προσπαθώ. Δεν ξέρω που θα βγει. Έχω απογοητευτεί γιατί ήθελα να αφήσω τον εαυτό μου να ερωτευτεί τόσο δυνατά αλλά ήλπιζα ότι αυτή τη δεύτερη φορά δεν θα πονέσω τόσο. Δεν θέλω να γνωρίσω κανέναν, δεν θέλω να αγγίξω κανέναν. Και όπου βγει!! Εγώ θα το ζήσω με κάθε κόστος, όσο κι αν πονέσει, όσο κι αν διαρκέσει. Πρώτη φορά θέλω έναν και μόνο έναν!