ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...Όπως και να 'χει, τα συναισθήματά μου δεν μπόρεσα και δεν μπορώ να τα ελέγξω. Κάπου μέσα μου νιώθω μία αντίσταση που δε με αφήνει να τον ξεχάσω, να τον ξεπεράσω. Σαν να μη θέλω να απαλλαγώ, σαν να μ' αρέσει να υπομένω αυτό τον αόριστο, μάταιο, πικρό και -λίγο, ταυτόχρονα- γλυκό πόνο. Και κάθε φορά που τον κοιτάζω -πάντα με μια απόσταση να μας χωρίζει- είναι σαν να παραδέχομαι τα ελαττώματά μου, σαν να συνειδητοποιώ ότι ποτέ δε θα γίνω αυτό που θέλω. Αυτό είναι περίπου κι αυτός. Αντιπροσωπεύει κατά κάποιο τρόπο αυτό που θα ήθελα να είμαι. Όχι εντελώς αλλά σίγουρα αρκετά περισσότερο από αρκετά. Είναι κάτι σαν ιδανικό. Παρ' όλα αυτά, δεν τον ξέρω...αυτό το ιδανικό που γράφω είναι ίσως το απλώς εξιδανικευμένο, αυτό που εγώ θα ήθελα να ήταν ή να ήμουν, το ιδανικό για μένα...δεν μπορώ να διακρίνω. Όλα είναι συγκεχυμένα και πάντα πέφτω πάνω στον τοίχο που βάζει ο ίδιος μου ο εαυτός, που αρνείται πεισματικά να αλλάξει επιτέλους σελίδα. Λες και ξέρει ότι αυτό το εξιδανικευμένο ή έστω το ιδανικό είναι το άπιαστο, το ακατόρθωτο γι' αυτό κι επιμένει και προσκολλάται στο να ζητά να το καταφέρει, να το φτάσει. Ίσως να υπερβάλλω, μα νιώθω πως το μυαλό μου παίζει παιχνίδια και μόνο η καρδιά μπορεί να πει αλήθεια...