σπίτι μου σπιτάκι μου και φτωχοκαλυβάκι μου... έτσι είναι, σαν το σπίτι σου και την οικογένεια σου τίποτε άλλο!
25.2.2013 | 05:30
Τα ξένα
Στην χτεσινή πτήση Αθήνα-Θεσσαλονίκη καθόταν δίπλα μου στη θέση του παραθύρου μια κοπελίτσα, ήταν-δεν ήταν 25 χρονών.Φαινόταν αρκετά ανήσυχη κατά τη διάρκεια της πτήσης και είχε χείλη σφιγμένα.Μόλις φάνηκε απο κάτω μας η πόλη και το λιμάνι κόλλησε τα χέρια και το πρόσωπό της στο παράθυρο και άρχισε να γελάει και να κλαίει ταυτόχρονα και να επαναλαμβάνει "Η Θεσσαλονίκη, παναγία μου! Η Θεσσαλονίκη!".Πριν προλάβω να αντιδράσω γυρνάει και μου λέει:"Να με συγχωρείτε! Πετάω απο Νέα Υόρκη, η Αθήνα ήταν η ενδιάμεση στάση μου. Έχω να έρθω Ελλάδα ένα χρόνο και οκτώ μήνες! Καλή η Αμερική, καλά και τα λεφτά της, αλλά πεθύμησα τη μάνα μου!"Και ξαναγύρισε στο παράθυρο γελώντας και κλαίγοντας ταυτόχρονα.Περιττό να σας περιγράψω τι επικράτησε στον χώρο των αφίξεων όταν συναντήθηκε με τους γονείς της.Γλυκό κορίτσι. Δεν μπορώ να βγάλω απο το μυαλό μου τη φράση της."Καλή η Αμερική, καλά και τα λεφτά της αλλά πεθύμησα τη μάνα μου"
1
