ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τα’χουμε ξαναπει.Ο καθένας θέλει να λέει τον πόνο του, να τον ακούς με προσοχή, να του συμπαραστέκεσαι, να του προτείνεις λύσεις, να μοιράζεσαι τη στενοχώρια του.Όταν, όμως, βρεθεί κι αυτός/αυτή κάποια στιγμή στην άλλη θέση, στη θέση που πρέπει να ακούσει και να συμπαρασταθεί και να μιλήσει συγκαταβατικά, τότε ξαφνικά μεταμορφώνεται (στην καλύτερη περίπτωση) σε δύο αδιάφορα ώτα που οφείλουν να υπομείνουν τη “γκρίνια” του άλλου για λίγη ώρα, ή (στην χειρότερη περίπτωση) στον αδίστακτο εχθρό, τον σκληρό διακαστή, τον τιμωρό των πάντων που θα σταθεί απέναντί σου και θα σε “ξεσκίσει” στην κριτική, θα σου επισημάνει με αξιοθαύμαστη αυστηρότητα τα λάθη και τις παραλείψεις σου.Λες και του είπε κανείς ότι ψάχνεις αντίπαλο για μάχη και όχι για ένα φίλο/φίλη να ακούσει με υπομονή και συγκατάβαση…Βέβαια, αν μετά από την απαράδεκτη συμπεριφορά του/της, εσύ του/της φερθείς με τον ίδιο (απαράδεκτο) τρόπο -έτσι, βρε αδερφέ, για να δεις πώς αισθάνονται αυτοί που το κάνουν- τότε θα παρεξηγηθεί και θα νευριάσει, ξεχνώντας βέβαια, την πρότερη συμπεριφορά που είχε επιδείξει…Τι να πω…