ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν καλά καλά ανοίξει τα μάτια του αισθάνθηκε μία διαφορετική μέρα που ξεκινούσε γι αυτόν, μακριά στον ορίζοντα και κοίταξε γύρω του τα κάγκελα του κλουβιού του. Γνώριζε ότι για ένα διάστημα της ζωής του θα άφηνε πίσω του όλες εκείνες τις επιλογές που είχε κάνει, τις στιγμές που είχε ζήσει, τα όνειρα που δεν πρόλαβε να πραγματοποιήσει, τις αναμνήσεις που τον πλήγωναν. Ήταν όλα εκείνα που τον εγκλώβιζαν περισσότερο, μειώνοντας την ευκινησία του στο κλουβί. Κοίταξε κάτω τα πόδια του και αναγνώρισε τις αλυσίδες τις οποίες θα σήκωνε για εννέα μήνες. Κάθε μέρα που περνούσε στον μαύρο όγκο, οι αλυσίδες γίνονταν όλο και πιο βαριές. Κάθε πρωί που ερχόταν ο σπιτονοικοκύρης να τον δει έπρεπε να κάθεται σε στάση προσοχής στην άκρη του κλουβιού και να έχει το κλουβί του καθαρό. Όταν του μιλούσε έπρεπε να κελαηδάει όσο πιο γλυκά και δυνατά μπορούσε, αλλιώς τον τιμωρούσε με διάφορους τρόπους όπως με το να μην του βάζει τροφή τα μεσημέρια και να τον βγάζει τα βράδια έξω στο κρύο. Συλλογιζόμενος το φως σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε από το κλουβί του τις ακτίνες του ήλιου που διαπερνούσαν το κλουβί και σχημάτιζαν στον πίσω τοίχο πολλές κάθετες γραμμές όπου κάθε μέρα σβηνόταν κι από μία. Ως την άνοιξη θα έχουν σβηστεί όλες και τότε θα μπορέσει να πετάξει ελεύθερα έξω από το κλουβί του, να ξαπλώνει πάνω στους βράχους δίπλα στη θάλασσα μαζί με εκείνο το θλιμμένο προσωπάκι της αγαπημένης του που έγερνε το κεφάλι της πάνω στο στήθος του κάθε έναστρη νύχτα και άνοιγε τα μάτια της κοιτάζοντας. Αυτή η εικόνα του προσώπου της τον κρατούσε ζεστό τα βράδια που τον έβγαζε έξω στο κρύο και την υγρασία. . Αυτή η εικόνα του προσώπου της τον έκανε να χορταίνει όταν τον άφηναν νηστικό . Αυτή η εικόνα του προσώπου της τον έκανε να φωνάζει δυνατά όταν είχε θόρυβο. Τα πρώτα δέντρα άρχισαν να ανθίζουν, οι μυρωδιές της φύσης άρχισαν να ανακατεύονται εκδηλώνοντας κάτι το τρυφερό. Τα πρώτα χελιδόνια άρχισαν να χτίζουν τις φωλιές τους και μαζί με αυτά κι εκείνος έχτιζε την ελευθερία του. Μονομιάς έσβησαν οι γραμμές στον τοίχο, έσπασαν οι αλυσίδες που είχε στα πόδια του, έφυγε το σκοτεινό τοπίο του μαύρου όγκου. Τώρα, επέλεξε να μείνει εκεί, ξαπλωμένος στους βράχους……………