ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μου δειχνες πως να αναπνεω καθε φορα που μου κοβοταν η ανασα μου. Μου ελεγες πως ολα θα πανε καλα καθε φορα που τα 'βρισκα σκουρα. Ησουν το πρωτο τηλεφωνο μετα τις εξετασεις μου, τις επεμβασεις μου, τα δυσκολα οικογενειακα τραπεζια. Ησουν η παρεα μου και το πρωτο τηλεφωνο το πρωι, το αραλικι μου το μεσημεριανο και η πιο σημαντικη μου καληνυχτα για εναν ολοκληρο χρονο και βαλε. Ησουν η μουσικη μου, ο χορος μου, το χαμογελο μου. Ο λογος για να προσπαθω, να προσπαθω να γινω εστω και λιγο καλυτερη για σενα.Ησουν τα νευρα μου, ησουν η αιτια μου, ησουν το προβλημα μου και η λυση μου μαζι.Ησουν το φαρμακο μου, το ημερολογιο μου, το ταβανι μου. Το βαλσαμο μου το ιδιο. Ησουν το πατωμα μου γιατι ηξερα πως οταν πεφτω θα πεφτω πανω σου και δεν θα πηγαινω πιο κατω.Ησουν το ομορφοτερο πλασμα που σκονταψα πανω και δεν μετανιωσα ΠΟΤΕ ΜΟΥ. Ησουν και το πιο κακοψυχο ατομο που συναντησα..Ενδιαφεροσουν παντα τοσο για μενα μεχρι που με λυπηθηκες και γυρισες γι' αυτο ενω ειχες ηδη φυγει.Και ησουν τοσο καλη που δεν μου το ξεστομισες και τοσο λιγοψυχη που το ξεστομισες ωμα.Ησουν τοσο δικαιη που ποτε δε με αδικησες μα ολον αυτον τον χρονο με αδικουσες σιγανα.Ησουν παντα τοσο σωστη και εκανες ο,τι μπορουσες μα ησουν βουλιαγμενη απο λαθη που ποτε μα ποτε δεν στα χτυπησα αν δεν με ματωναν πρωτα..Ησουν παντα τοσο νευριασμενη με μενα που ημουν παντα καλυτερη απο σενα γιατι απλα ημουν... Γιατι απλα παντα μα παντα σε προσεχα παραπανω απο σενα, ετρεχα παραπανω απο σενα και ποσο χαιρομαι που δεν με ενδιαφερει πια,ποια εχει τον πονο της μεγαλυτερο. Πλεον εγω. Και ειμαι μονη μου σ'αυτο και οσο και να με τσιμπαει, με ηρεμει κιολας. Γιατι σε αντιμετωπιζα παντα ως θαυμα, ως πλασμα ιδανικο, ως παραδειγμα γυναικας και ανθρωπου μα ηταν μονο στα ματια μου αυτο. Μα τωρα ξερω τι θα μου ελεγες.. θα μου χτυπουσες το ενα και μοναδικο λαθος μου που σου στοιχισε τοσο. Υπηρχαν μερες που σου στοιχιζε πολυ και αλλες μερες με λιακαδα που σου στοιχιζε λιγοτερο και με συγχωρουσες. Απλα μαθε. ΑΝ ΔΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΗΣΕΙΣ ΜΗΝ ΠΡΟΣΠΟΙΕΙΣΑΙ ΠΩΣ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ. ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΟΝΤΩΣ ΜΕΤΑΝΙΩΝΟΥΝ.Και προσπαθουν παλι για σενα. ΚΑΙ ΣΕ ΕΧΟΥΝ ΣΥΓΧΩΡΗΣΕΙ ΓΙΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΛΑΘΗ ΣΟΥ.ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΦΟΡΕΣ. Και σε εχουνε δεχθει για ολα σου τα αισχη που ειχαν αντικτυπο ΚΑΙ πανω τους. Και τωρα θα νευριαζες και κλασσικα θα με εβριζες πατοκορφα γιατι παντα προτιμουσες να αδειαζεις εμενα παρα να παραδεχτεις πως εισαι αδεια. Και μονη. Γιατι αυτο ειναι εγωισμος και το χεις στο στεμα σου καρδια μου. Και γυαλιζει. Και καθρεπτιζεσαι. Μα προσεχε.. ετσι δεν θα δεις κανεναν αλλον να αντανακλα διπλα σου. Και μπορει πλεον να εχεις.. που θα χεις.. αλλα δεν θα κρατησει αν δεν μαθεις να φερεσαι στους ανθρωπους. Αν δεν καταλαβεις πως δεν μπορεις να εχεις τους παντες με τα παντα τους στο παντα σου. Και καποια στιγμη οταν θα ερωτευτεις πραγματικα -γιατι μεχρι τωρα φανταχτερα αρχιδια- θα σε διαολοστειλουν τοσο ηχηρα που θα ακουστει ο αντιλαλος και εδω στο διαολο!Ησουν τοσα πολλα και τοσα λιγα την ιδια στιγμη. Ησουν στο πιο ψηλο σημειο του θρονου που επλεξα με τα χερια μου για να καθησεις και την ιδια στιγμη ησουν και το πιο μικρο σκαλι του.Ησουν διαολος και αγγελικα πλασμενη ταυτοχρονα. Σε φοβομουν. Παντα σε φοβομουν. Γιατι δεν ημουν ερωτευμενη μονο με σενα, τελικα.Ημουν ερωτευμενη και με τα δυο σου προσωπα. Και στους δυο τριτος δε χωρει γι αυτο και πηρα δρομο αλλωστε.Ησουν φοβισμενη και δειλη. Σε καταλαβαινα μα εξοργιζομουν ταυτοχρονα. Σε αγαπησα και κατεληξα να σε μισω ταυροχρονα. Σε σιχαινεται η σκεψη μου μα σε ζητα ταυτοχρονα.Τωρα πια με ονομαζω καταραμενη και τυχερη παλι ταυτοχρονα.Καθε φορα που ερχεσαι στη μνημη μου, θυμαμαι τα παντα μα και τιποτα. Προσπαθω να θυμηθω τη φωνη σου μα εκει που τη θυμαμαι την ακουω μακρινη. Κανω να σκεφτω την εικονα σου και στην προσπαθεια μου πανω γινεσαι θολη και παγωμενη. Και ενα κομματι μου πεθαινει καθε φορα που δεν μπορω να σε θυμηθω και αλλο ενα ανασταινεται καθε φορα που δεν σε θυμαμαι. Παλι ταυτοχρονα. Προσπαθω να θυμηθω τα μεγαλα σου καστανα ματια που παντα εβρισκα την δικη μου αγαπημενη γωνια και πνιγουμουν μεσα τους, μα μουδιαζω οταν σκεφτομαι που δεν θελω να τα ξαναδω μπροστα μου. Βαζω ολη μου την δυναμη να θυμηθω τη μυρωδια σου που παει και μαζευεται ολοκληρη στο μικρο λακκακι που εχεις στο λαιμο σου, εκει που ακουμπαει ακριβως το ασημενιο καδενακι με το ονομα σου μα φτυνω εκει που το ευχομαι για να μην τολμησω να το θυμηθω.Μου εδειχνες τον δρομο καποτε. Μου εμαθες να αναπνεω ξανα, τοτε που με βρηκες στο μαυρο μου το χαλι. Και απλα με μια κινηση ο,τι ανασα μου χαρισες την πηρες φευγωντας.Καταλαβαινω, ολα πρεπει να κανουν τον κυκλο τους. Εγω στο εμαθα αυτο. Και ο κυκλος μας δεν θα τελειωνε αν δν γυρνουσαμε στις αρχικες μας θεσεις. Εγω κενη και εσυ, λιγη.