ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πρωϊνό καφεδάκι με την κοπέλα μου στο Χαλάνδρι, στο Blue. Καθισμένοι στον πάγκο, τα παντζούρια του μαγαζιού ανοιχτά και δροσερό αεράκι να μας χτυπάει. Παίζαμε τάβλι, πίναμε τον φραπέ μας και λέγαμε ρομαντικές μπούρδες ο ένας στον άλλον. Άπλωνε τα πόδια της πάνω μου και καθόμασταν αγκαλιά. Ξύπνησα προχθές με αυτή την εικόνα και την αίσθηση χαλάρωσης από το αεράκι. Ένιωθα τόσο καλά που δεν ήθελα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Για μια στιγμή σκέφτηκα ότι οι τωρινές συνθήκες δεν εμπνέουν τέτοια χαρά αλλά δεν κατάφερα να ξενερώσω τον εαυτό μου. Έχουν περάσει χρόνια από τότε και αυτή ήταν η τελευταία εποχή της ζωής μου που ήμουν πραγματικά χαρούμενος και ανέμελος. Δούλευα ως σερβιτόρος και έκανα καμάκι με θρησκευτική ευλάβεια μέχρι που γνώρισα την τότε κοπέλα μου. Δεν είχαν φύγει οι φίλοι μου για το εξωτερικό και έβγαινα συχνά. Στην οικογένεια μου έπαιζε χρήμα, ζούσαν ακόμη οι θείοι μου και καθόμουν μέχρι τις 7 το πρωί με τον κολλητό μου και συζητούσαμε για τα πάντα. Είχα μακρύ μαλλί, μούσια και ένιωθα συνεχώς μία ατελείωτη βλακώδη και εντελώς αδικαιολόγητη αυτοπεποίθηση.Είχα βγει μεθυσμένος στο Ζωγράφο και έπαιρνα συνέντευξη από τους περαστικούς ενώ τραβούσα βίντεο με το κινητό μου. Έπιανα την κουβέντα σε γκόμενες σαν να μην τρέχει τίποτα ακόμη και όταν δεν με έπαιρνε. Ένιωθα πραγματικά ότι μπορώ να κάνω ότι θέλω. Anyways...Θα πάω στο έβερεστ να πάρω ένα πεϊνιρλί και θα γυρίσω να διαβάσω Άρχοντα των Δαχτυλιδιών μέχρι το τέλος του πρώτου βιβλίου, δεν μου έχει μείνει πολύ. Μετά θα κάτσω να δουλέψω μέχρι το πρωί. Διογένης