ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τουλάχιστον, εγώ αυτό έχω πάθει. Πιο παλιά (αρκετά χρόνια πριν, είναι αλήθεια), κυρίως λόγω έλλειψης χρημάτων αλλά και λόγω γενικότερων συνθηκών ζωής, δεν μπορούσα να κάνω τα περισσότερα απ' όσα ήθελα. Ο καιρός περνούσε το ίδιο μονότονα, με δυσκολίες, με προβλήματα, χωρίς να μπορώ να κάνω πράξη σχεδόν καμία από τις επιθυμίες μου (οι οποίες δεν ήταν και τίποτα υπερβολικά πράγματα) και τέλος πάντων, καταλαβαίνετε φαντάζομαι πάνω κάτω τί θέλω να πω. Μεγαλώνοντας, τα πράγματα άρχισαν σιγά σιγά να βελτιώνονται, με αποτέλεσμα όσο ο καιρός περνούσε, τόσο καλύτερα να στέκομαι στα πόδια μου. Οι συνθήκες ζωής μου βελτιώθηκαν, υπό την έννοια ότι τα προβλήματα που είχα σιγά σιγά τα άφησα πίσω, καθώς επίσης και τα οικονομικά μου και αυτά άρχισαν αργά αλλά σταθερά να σταθεροποιούνται. Αποτέλεσμα αυτών ήταν να πάρω τα πάνω μου, που λέμε και να μπορώ να κάνω αρκετά από όλα όσα δεν μπορούσα να κάνω τα προηγούμενα χρόνια. Και όμως -και εδώ είναι το παράξενο- κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν και συγκρίνοντας τις δύο αυτές τόσο διαφορετικές περιόδους της ζωής μου, αναπολώ με πολύ πιο μεγάλη νοσταλγία τα δύσκολα χρόνια, από τα χρόνια που επακολούθησαν. Στην καλή περίοδο της ζωής μου έκανα πολλά πράγματα που τα πάντα ήθελα να τα κάνω αλλά δεν μπορούσα πριν. Και αντί να τα σκέφτομαι και να χαίρομαι, λέω: ''Ε, και τί έγινε; Και που τα έκανα, τί κατάλαβα; Τίποτα...'' Ειλικρινά, δεν ξέρω αν είναι φυσιολογικό όλο αυτό ή όχι. Μια εξήγηση που ίσως μπορώ να δώσω, είναι ότι, τα περισσότερα από όλα αυτά που τόσο πολύ θέλουμε να κάνουμε, τελικά ίσως να μην μας χρειάζονται και τόσο και μέσα στο μυαλό μας τα έχουμε υπερεκτιμήσει. Δεν θέλω να φανώ αχάριστος. Άλλωστε, για να πετύχω ό,τι κατάφερα και με τον τρόπο αυτόν να βελτιώσω το επίπεδο της ζωής μου, προσπάθησα πάρα, μα πάρα πολύ και δεν μου χαρίστηκε τίποτα. Ούτε μετανιώνω για την προσπάθεια που έκανα. Από την άλλη, οφείλω να παραδεχτώ ότι, τελικά αδυνατώ να κατανοήσω τί σε κάνει πραγματικά ευτυχισμένο (πέρα από το αγαθό της υγείας, που είναι το πρώτο και το κυριότερο)...