ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα σε όλους ! Έφτασε η ώρα να γράψω μια εξομολόγηση που ήθελα καιρό. Παρακαλώ όσους ασχοληθείτε με αυτή να μην μείνουν στο περιεχόμενο που είναι σύνηθες αλλά στις προεκτάσεις των επιπτώσεων αυτού στο χρόνο. Ξεκινώ με τα εξής. Το Δεκέμβριο κλείνω τα 21 και είμαι φοιτητής στην Αθήνα. Ανέκαθεν ήμουν άτομο επικοινωνιακό, με έντονη ενσυναίσθηση. Πάντοτε προσφερόμουν να βοηθήσω με χαρά σε προβλήματα συμμαθητών μου στο σχολείο με κάθε τρόπο και πολλοί συνομήλικοι μου μέχρι το άμεσο παρελθόν στηρίζονταν πάνω μου σε κάποιους τομείς. Είχα φτάσει στην Γ’ Λυκείου να κάνω μετά τη λήξη του προγράμματος μάθημα σε κάποια παιδιά της κατεύθυνσης μου που αντιμετώπιζαν δυσκολίες σε μαθήματα. Όλα αυτά ίσως συνθέτουν αυτό που μου έχουν πει πολλοί ότι έχω: μια ακτινοβολούσα και ιδιαίτερη προσωπικότητα. Αυτό, λοιπόν, θεωρώ ότι ισχύει, αλλά από την αρνητική πλευρά, διότι παρά την πληθώρα των δημοσίων σχέσεων τις οποίες έχω σιχαθεί, ενώ γίνομαι αυτόματα ιδιαίτερα συμπαθής στο 98% των ανθρώπων, σχεδόν ποτέ δεν έρχομαι πραγματικά κοντά με ανθρώπους. Και το περίεργο είναι ότι μέχρι πρότινος δεν ένιωθα ποτέ την ανάγκη να γεμίσω ποιοτικά αυτό το κενό. Όμως, μεγαλώνοντας σιγά σιγά και βλέποντας την πορεία στις διαπροσωπικές σχέσεις συνομήλικων μου έχω αρχίσει και φρικάρω. Ακούω και διαβάζω εδώ μέσα για κολλητές φιλίες χρόνων, για σχέσεις, για αξέχαστες διακοπές με την κοπέλα/αγόρι του καθενός, για στιγμές πάθους που μένουν χαραγμένες στη μνήμη για πάντα, για εμπειρίες. Αισθάνομαι ότι γεννήθηκα σε άλλο πλανήτη και απλά με έχουν φέρει εδώ. Απλά δεν ξέρω τι είναι όλα αυτά. Όλες οι απόπειρες για φίλους ήταν με προβληματικά άτομα που στην ουσία δεν είχες να πεις τίποτα και απλά κολακευόμουν από αυτούς διότι αισθανόμουν χρήσιμος λύνοντας τα προβλήματα τους. Πλέον έχω πάρει το μάθημα μου … Τελείωσαν αυτά, αλλά το πρόβλημα παραμένει. Η ζωή μου είναι τελείως κενή. Δεν θέλω να έρχεται το σαββατοκύριακο και το καλοκαίρι. Δεν έχει λόγο να υπάρχει !! Κλεισμένος μέσα σε 4 τοίχους να μην έχεις να πεις τίποτα ουσιαστικό με κανένα και όλοι οι γνωστοί να σου κοπανάνε πόσο καλή δουλειά έχεις που σε έχουν κάνει και υπεύθυνο τάξης στο οικοδιδασκαλείο που δουλεύεις που βέβαια τόσο πολύ μου αρέσει. Καλά όσο για σχέση εδώ γελάμε. Οκ το παραδέχομαι. Δεν το έχω με το φλερτ, δεν ξέρω τίποτα περί αυτού και δεν αντιλαμβάνομαι έγκαιρα αν κάποια με θέλει (και έχει συμβεί να με θέλουν αρκετές από όσο έχω διασταυρώσει κατόπιν εορτής). Έχω φάει και τα μούτρα μου και 3/3 φορές και δεν είμαι από τους τύπους που κάποια θα μου τα ρίξει ευθέως για να διευκολύνει την κατάσταση… Απλά είναι κάτι που δεν με πάει, και τελευταία παρατηρώ ότι όταν βλέπω ζευγάρια στο δρόμο και τα θαυμάζω, αφού θα ήθελα να ήμουν στη θέση τους, ενώ μέχρι πρόσφατα παρέκαμπτα σχετικά εύκολα αυτήν την εικόνα. Και το κορυφαίο είναι να σε ρωτάνε τα 17χρονα στο φροντιστήριο αν πήγες διακοπές με την κοπέλα σου το καλοκαίρι και από εκείνα να ακούς ότι πήγαν και σε παρέες. Το επιμύθιο, από όλο αυτό, είναι να ζήσετε τη ζωή σας όσο περισσότερο μπορείτε πάντα με προφύλαξη στον εαυτό σας, να μην φοβηθείτε να «τσαλακωθείτε», να μπορέσετε να κάνετε σχέσεις κοινωνικές και προσωπικές που θα σας πάνε μπροστά, θα σας γεμίσουν με όμορφα συναισθήματα και εμπειρίες, θα σας κάνουν να νιώθετε πλήρεις. Να ερωτευτείτε και να αγαπήσετε – πολύ βασικό και αναγκαίο !!! Και όχι να φλερτάρετε με το να καταλήξετε, όπως πιθανότατα εγώ, (σχετικά) επιτυχημένοι επαγγελματίες στα 35-40 με κάποια λεφτά, που μόνο θα δουλεύετε και θα γυρνάτε σε ένα σπίτι το βράδυ που με τους μόνους που θα μιλάτε θα είναι τα αντικείμενα, οι υπάλληλοι στα ταμεία που θα πληρώνετε λογαριασμούς και ο εαυτός σας, όπως είναι στις βόλτες που κάνω Παρασκευή και Σάββατο βράδυ για να ξεχαστώ και να περάσει η ώρα. Είναι πολύ σκληρή η μοναξιά κάθε είδους.