ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η αδερφή μου είναι 3 χρόνια μεγαλύτερη. Είναι σαν δεύτερη μάνα για μένα.Από το σχολείο ακόμα όταν είμαστε, ερχόταν στα διαλείμματα να πάμε στο κυλικείο να μου πάρει να φάω, καθότι από μικρή με κάποιον μαγικό τρόπο είχα χαλάσει όλα μου τα λεφτά και πάντα έτρεχα σαν τον γύφτο να της κλαφτώ να μου δώσει.Με κρατούσε από το χέρι όταν επιστρέφαμε στο σπίτι και έριχνε και από καμία σε κανέναν άμα πήγαινε να με πειράξει. Τις έριχνε και σε εμένα βέβαια όταν τσακωνόμασταν αλλά αυτό δεν έχει να κάνει. Άλλος κανείς μην με πειράξει.Μετά όταν μεγαλώσαμε λίγο βγαίναμε σε κοινές παρέες. Η μαμά την άφηνε να με παίρνει μαζί της γιατί ήταν πάντα το καλό παιδί και την εμπιστευόταν πάντα με κλειστά μάτια. Έτσι επωφελούμουν και εγώ (που ήμουν το μαύρο πρόβατο) και γυρνούσαμε μαζί και κάναμε τα πρώτα μας ξενύχτια.Μετά φύγαμε για Αθήνα , φοιτητική ζωή, σχολές, δουλειές, φίλοι, γκόμενοι και ψιλοαπομακρυνθήκαμε λίγο λόγω τελείως διαφορετικού τρόπου ζωής.Η αδερφή μου παντρεύτηκε, τώρα είναι και σε φάση να κάνει παιδάκι και εγώ γυρνάω ακόμα στα bar και στα καταγώγια.Μέχρι σήμερα που είναι αυτή 33 και εγώ 30, έρχεται και μου φέρνει καμιά φορά φαγητό, με παίρνει να δει τι κάνω και άμα ξεμένω από λεφτά πάλι με σιγοντάρει (ακόμα και αν δεν εργάζεται!)… Ολόκληρη γαϊδούρα εγώ και τα έχω όλα ανάκατα στην ζωή μου.Δεν ξέρω τι κάνω λάθος… Δεν ξέρω γιατί ενώ μεγαλώσαμε με τις ίδιες αξίες και τις ίδιες αρχές με την αδερφή μου, έχω καταλήξει έτσι όπως είμαι… Μάλλον δεν είμαι φτιαγμένη από το ίδιο υλικό…Πριν λίγες μέρες μου ανακοίνωσε ότι θα φύγουν με τον άντρα της γιατί βρήκαν δουλειά στο εξωτερικό.2 χρόνια άνεργη πήγαινε πολύ…Χάρηκα τρελά για εκείνη, δεν το πίστευα ότι κατάφερε να βρει δουλειά μετά από τόσο κόπο και απογοήτευση. Βέβαια τους γονείς μας δεν ξέρω πώς να τους συνεφέρω, είμαστε πάντοτε δεμένοι σαν οικογένεια, αυτό το κλασσικό Ελληνικό στυλ…Όμως όσο και αν χάρηκα είναι τέλος εποχής. Και φοβάμαι… Μου αρέσουν οι αλλαγές αλλά τις φοβάμαι κιόλας . Και βλέπω πολύ αλλαγή αυτόν τον καιρό γύρω μου. Δυστυχώς τις περισσότερες φορές κακή αλλαγή. Άνθρωποι που ήταν αφεντικά και βρέθηκαν σε ένα βράδυ χωρίς σπίτι να ζήσουν. Άνθρωποι χαρούμενοι, αισιόδοξοι, τώρα να μην μπορούν καν να γελάσουν, να μην θέλουν να βγουν από το σπίτι. Άλλοι να χωρίζουν, άλλοι να παντρεύονται, να κάνουν παιδιά, να χάνονται . Και εγώ πάντα πόνταρα στο ότι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν αλλά οι μόνη που μένει είναι η οικογένεια. Και τώρα… Νοιώθω ανασφάλεια, χαμένη νοιώθω… Λέω όμως αυτή είναι καλή αλλαγή . Χαίρομαι. Αλλά να… Δεν θα είναι εδώ κοντά η αδερφή μου… Να «ρίξει» και καμία σε αυτόν που θα πάει να με πειράξει… Θα μου λείπει……