ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βαρέθηκα πια.Κουράστηκα να τις φλερτάρω και να με αγνοούν, να τις κοιτάω και να κάνουν ότι δεν υπάρχω, με τις γυναίκες στην Αθήνα πέτυχα να είμαι αόρατος (στη βόρεια Ελλάδα δεν είναι έτσι). Είμαι σχεδόν 40 χρονών πλέον, φίλες και φίλοι λένε ότι είμαι ωραίος άντρας, αλλά πιό το νόημα ? Τις "παίζω" με τα μάτια και κάνουν ότι κοιτούν αλλού, τους προτείνω ραντεβού και χυλοπιτιάζουν με χαζοχαμόγελο, τους λέω κομπλιμέντα και αδιαφορούν, τους την πέφτω σε μπαράκι και με αντιμετωπίζουν σαν λαθρομετανάστη. Δεν φταίει ο τρόπος μου σίγουρα. Ισως είναι φυσιολογική κατάσταση και την βιώνουν όλοι ανέκαθεν, ειδιαίτερα από τις πολύ όμορφες. Εγώ πάντως δεν έχω την ίδια υπομονή με παλαιότερα. Γνώρισα ένα κουκλάκι μέσα από την δουλειά, αλλά από τη στιγμή που το κοιτούσα με φανερό τρόπο ότι γουστάρω, με αγνοεί εντελώς. Τέλος, κομμένο το "παιχνίδι". Παρεπιπτόντως, πού είναι αυτές που την "πέφτουν" στους άντρες ?