ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η γιαγια μου παλεψε με τον καρκινο 2 φορες,την πρωτη φορα τον νικησε,εβγαλε ξανα μαλλια,πειρε κιλα και ηταν οπως πριν,ειχα ανακουφιστει πολυ οταν το ξεπερασε και ελεγα οτι αυτο ηταν,περασε η αρωστια και θα ζησει κανονικα για χρονια ακομα.Μετα απο 2 χρονια παλι τα ιδια και αυτη τη φορα πολυ χειροτερα,μεσα μου ηξερα οτι αυτη τη φορα δεν θα τα καταφερει αλλα δεν ηθελα να το παραδεχτω ουτε εγω αλλα και κανεις αλλος,ο παπους μου ολη μερα να κλαιει...τον εβλεπα και πονουσε η ψυχη μου.Μια μερα βγαινω εξω για να τους παω φαγητο,ηταν η τελευταια μερα που εβλεπα την γιαγια μου....Την εβλεπα που κοιμοταν...Ηταν τοσο ηρεμη και χαμογελαστη,ισως εβλεπε καποιο ωραιο ονειρο.Δεν μου πηγε η καρδια να την ξυπνησω αλλα που να ηξερα οτι θα την εβλεπα για τελευταια φορα....Ηθελα να της πω ποσο πολυ την αγαπουσα και οτι ηταν ο καλυτερος ανθρωπος που γνωρισα ποτε στην ζωη μου,σε ολες τις δυσκολες φασεις που περνουσα αυτη ηταν διπλα μου...Με ηρεμουσε και μου εβρισκε λυσεις για τα παντα,οταν ημουν μικρος ημουν ζωηρος,εκανα ζημιες και δεν ακουγα πολλες φορες. Δεν σηκωσε ποτε χερι πανω μου,μας ηρεμουσε με τα λογια ( σε αντιθεση με την αλλη γιαγια μου που η πρωτη και ευκολη λυση ηταν να με βαρεσει)...Μου εκανε ολα τα χατιρια και οτι φαγητο μου αρεζε χωρις να της το ζηταω,απλα ηξερε οτι τρελενομαι γιαυτα τα φαγητα..Φανταστειτε οτι η μητερα μου την αγαπησε ποιο πολυ και απο την μανα της ενω ηταν πεθερα της.Ειχε 3 γιους η γιαγια μου οπου ο ενας πεθανε οταν ημουν 1χρονου(ο πατερας μου),δεν υπαρχει κατι χειροτερο για εναν γονιο...Η γιαγια μου ομως ηταν δυνατη,εδινε σε ολους συμβουλες,βοηθουσε και μας αγαπουσε ολους σαν να ηταν μανα μας και ποσο μαλλον εμενα και την αδερφη μου που μεγαλωναμε χωρις πατερα και ειμασταν τα παιδια του αγαπημενου της γιου...Θα ηθελα να γυρισω πισω τον χρονο και να της πω "Γιαγια μου,ευχαριστω για ολα οσα εκανες για εμας,ευχαριστω που με βοηθισες σε καθε δυσκολια της ζωης μου,εισαι ο καλυτερος ανθρωπος που γνωρισα ποτε στη ζωη μου" και μετα να την αγκαλιασω με πολυ αγαπη.Εχει 3 χρονια που εφυγε απο τη ζωη και ακομα την βλεπω ακρετες φορες σε ονειρα μου,οποτε την βλεπω νιωθω πολυ ηρεμος και εχω μια χαρα μικρου παιδιου,οταν ξυπναω ομως δεν μπορω να διανοηθω οτι αυτος ο ανθρωπος εφυγε και δεν θα την ξαναδω ποτε.....Εφτασα στα 20 και αντιμετοπιζω αρκετες δυσκολιες(ψυχολογικες) στη ζωη μου που θα ηθελα παρα πολυ να ειχα την γιαγια μου διπλα να με συμβουλεψει γιατι μονο αυτη με καταλαβαινε.Γιαγια μου,μου λειπεις απιστευτα....Ελπιζω να μας βλεπεις απο ψηλα.Τουλαχιστον υσηχασε η ψυχουλα σου,αυτη η καημενη ψυχη που τραβηξε πολλα βασανα....Δεν προκειτε να γνωρισω στη ζωη μου καλυτερο ανθρωπο απο εσενα.....