ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχασα από πολύ νωρίς αγαπημένους ανθρώπους. Είναι πολύ σκληρό, κανείς δεν μπορεί να σε παρηγορήσει. Έρχεται όμως η στιγμή και η ζωή "σ' έχει" πάλι, κι έτσι πρέπει. Είμαι σίγουρη ότι οι άνθρωποι που φύγανε μας βλέπουν και χαίρονται μαζί μας όταν είμαστε καλά. Είμαι επίσης σίγουρη ότι μια μέρα θα ανταμώσουμε πάλι, τίποτε δεν τελειώνει οριστικά.Πριν 15 χρόνια αρρώστησε από το πουθενά μια γυναίκα που ήταν για μένα σημείο αναφοράς. Ήταν για μένα μάνα, αδερφή και καρδιακή φίλη. Νιώθαμε το ίδιο, σκεφτόμαστε το ίδιο. Αν υπάρχει στη φιλία το άλλο μας "μισό", ήταν ακριβώς αυτό. Έχω αγαπημένες φίλες και υπάρχει αγάπη μεταξύ μας και υπάρχει εμπιστοσύνη, με τα μάτια κλειστά τις εμπιστεύομαι. Αλλά με την Μυρτώ ένιωθα να μας δένει μια άλλου είδους συγγένεια. Ήταν μια πραγματική Αρχόντισσα, μέχρι τώρα δεν έχω γνωρίσει άλλον άνθρωπο που να της μοιάζει. Ήταν μια υπέροχα γενναιόδωρη ψυχή, αυθεντική και πανέξυπνη. Μόλις είχε φτάσει εκεί που ήθελε επαγγελματικά, για το οποίο κοπίασε τόσο και άλλο τόσο. Κι ενώ όλα ήταν μια χαρά και ετοιμαζόταν για διακοπές, ένιωσε αδιαθεσία και πήγε για εξετάσεις. Μέσα σε δυο μήνες την χάσαμε, μαζί της χάθηκαν και οι ισορροπίες μου. Μερικούς μήνες μετά, ένα βράδυ είχα ξαπλώσει να κοιμηθώ αλλά δεν με έπιανε ύπνος. Κάτι με βασάνιζε πολύ έντονα και το ότι δεν μπορούσα να επικοινωνήσω μαζί της μου ήταν αβάσταχτο. Πήγα να σηκωθώ για να φτιάξω ένα ζεστό, όταν άκουσα την φωνή της να λέει το όνομά μου. Πεντακάθαρα, ξεκάθαρα ήταν εκείνη. Ακούστηκε σαν να με μάλωνε, σαν να ήθελε να μου πει: "Σύνελθε και προχώρα!! Δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι! Με στεναχωρείς!!". Άνοιξα γρήγορα το φως, αλλά δεν είδα τίποτε. Όχι, δεν φοβήθηκα καθόλου. Ήταν η Μυρτώ, τι είχα να φοβηθώ; Δεν είδα τίποτε, αλλά τα μάτια μου καρφώθηκαν χωρίς να θέλω μπροστά στην βιβλιοθήκη μου. Ένιωσα σαν να με τύλιξε ένα ζεστό χάδι, και μετά τίποτε. Η στιγμή πέρασε. Αυτό το περιστατικό με βοήθησε να κατανοήσω πολλά, και με βοήθησε να ζω με την απουσία της και με την απουσία όλων όσων έφυγαν. Πολλοί θα βρεθούν να ερμηνεύσουν αυτό που συνέβη με διάφορους τρόπους. Εγώ ξέρω πως ήρθε για να με "επαναφέρει", και για να μου δείξει πως κάπου υπάρχει και πως θα ξαναβρεθούμε. Ήρθε για να μου πει ότι όσο βασανίζομαι θα βασανίζεται, και ότι αν θέλω να είναι καλά πρέπει να βρω τον τρόπο να συνεχίσω χωρίς εκείνη. Η ιδέα πως την στεναχωρώ, με ώθησε να βρω ξανά τον παλιό μου εαυτό και τους ρυθμούς μου.Θέλω να πω σε όσους πενθούν, να πάρουν τον χρόνο τους. Να κλειστούν μέσα, να κλάψουν, να αφεθούν στον πόνο τους. Όλα αυτά είναι ανθρώπινα, η ψυχή μας υποφέρει όταν χάνουμε ένα αγαπημένο πρόσωπο. Όμως να μην ξεχνάνε ότι αυτός ο χωρισμός δεν είναι για πάντα. Θα έρθει η στιγμή και θα ανταμώσουμε ξανά, και μέχρι τότε η απόδειξη της αγάπης μας θα είναι να προσέχουμε όσο καλύτερα μπορούμε τον εαυτό μας. Τολμώ να τα γράψω όλα αυτά γιατί έχω πονέσει, ας μου συγχωρεθεί αν έγραψα κάτι που δεν θα έπρεπε. Για μένα είναι μεγάλη παρηγοριά να ξέρω πως θα ξαναδώ όσους αγάπησα και με αγάπησαν τόσο πολύ, νιώθω ευλογημένη και είμαι σε θέση πια να εκτιμήσω αυτό το πολύτιμο δώρο που μου χαρίστηκε. Οι άνθρωποι που αγαπήσαμε δεν πεθαίνουν. Ζούνε στις σκέψεις μας, στις αναμνήσεις μας και σε όλα όσα μοιραστήκαμε. Πήγαν να βρούνε άλλες αγαπημένες ψυχές που φύγανε πριν από αυτούς, και το ίδιο θα κάνουμε κι εμείς όταν έρθει η ώρα μας.