ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδω και 3 μερες δεν εχω βγει απο το δωματιο μου, και δεν εχω δει οθτε μιλησει σε ανθρωπο. Απο μικρη ημουν μοναχικος τυπος, μου αρεσε να φτιαχνω τις δικες μου ιστοριες και να παιζω μονη μου. Οταν μεγαλωσα λιγακι και εκανα φιλιες και σχεσεις παντα δυσκολευομουν να τις κρατησω. Και τωρα εχω φιλες, 23 χρονων ειμαι αλλωστε. Παντα αγωνιζομαι για να κρατησω τους ανθρωπουσ κοντα μου, στο τελος ομως χανω παντα επαφη... Ισως φταιει το οτι περιμενω περισσοτερα απο τις ανθρωπους γυρω μου και στο τελος απογοητευομαι, ισως φταιει το οτι ειμαι υπερευαισθητη... Δεν ξερω. Και παλι μπορει απλα αυτη η μοναξια να περναει το καλα μαζι μου που να μην λεει να ξεκοθμπηστει απο πανω μου ρε πουστη μου. Σημερα εκανα μια ερωτηση στον εαυτο μου "Τι θα σε εκανε πραγματικα ευτυχισμενη αυτη τη στιγμη; Να ησουν με τους φιλους σου σε ενα σπιτι και να βλεπατε ταινια, να ησουν αγκαλια με το αγορι σου για περιπατο η να δουλευες πυρετωδως για να παρουσιασεις την καινουρια σου δουλεια σε μια gallery στο Λονδινο;" Αμεσως η απαντηση μου ηταν το τελευταιο! Ενιωσα οτι ο επαγγελματικος τομεας μου εδινε ενα κινητρο για προοδο, μελλον, επιτυχια και ονειρα! Στο τελος κατεληξα με τυψεις να σκεφτομαι οτι ειμαι αχαριστη και επιφανειακη.