Αρχικά τα θερμά μου συλληπητήρια. Έχω βρεθεί σε αντίστοιχη θέση και σε καταλαβαίνω. Και εγώ κατέφυγα σε τέτοιες, κάπως μάταιες, προσπάθειες να απασχολώ τον ευατό μου με δραστηριότητες διαφόρων ειδών και να μην αφήνω το μυαλό μου να σκεφτεί και να επεξεργαστεί το γεγονός. Παρ' όλα αυτά μετά από λίγο καιρό συνειδητοποίησα ότι είναι ανώφελο…είναι ένας τρόπος άρνησης που σε εμποδίζει από το να δείς κατάματα την αλήθεια και καθυστερεί ακόμα περισσότερο την εύρεση της προσωπικής σου γαλήνης. Αυτό ισχύει για μένα βέβαια αλλά θεωρώ πως θα ήταν καλύτερο αν έβρισκες τρόπους να το συνειδητοποιήσεις, να το κατανοήσεις, να το χωνέψεις ώστε να μπορέσεις αργότερα να το "ξεπεράσεις"…Σίγουρα σου κάνει καλό να κλαίς και πολύ καλά κάνεις.Μην σκέφτεσαι καθόλου τους άλλους ή τι είναι καλό να κάνεις σε αυτή την περίπτωση και απλά κάνε ότι αισθάνεσαι.Ίσως ακουστεί λάθος αλλά μπορεί να σου έκανε καλό να σκέφτεσαι ότι είναι ο φυσικός κύκλος της ζωής και ότι ΔΥΣΤΥΧΩΣ κάποια στιγμή θα συνέβαινε…σίγουρα αν η μητέρα σου ήταν νέα είναι πολύ άδικο και σίγουρα σε ότι ηλικία και αν ήταν ο χαμός της μάνας είναι κάτι πολύ δύσκολα αντιμετωπίσημο.Μην με παρεξηγήσεις, απλά στο λέω γιατί εγώ έχασα τον αδερφό μου (20 ετών) πριν από 4 χρόνια και τα να βλέπω την μητέρα μου και τον πατέρα μου στην κηδεία του ήταν σαν να αντιστρέφοντε οι νόμοι της φύσης..Είμαι μόνο 17 χρονών και ίσως αυτά που λέω να είναι λάθος ή υπερβολικά. Παρ' όλα αυτά, πιστεύω πως για όλους που έχουν βιώσει ένα παρόμοιο χαμό, θα ήταν σημαντικο να επισκεφθούν έναν ειδικό (ψυχολόγο, ψυχίατρο). Προφανώς δεν ισχύει για όλους αλλά όταν το έκανα εγώ έγιναν όλα τόσο πιο απλά…Η ανωνυμία αυτή που μου επέτρεπε να πω ότι αισθανόμουν χωρίς περιορισμούς αλλά και οι συμβουλές που πήρα με βοήθησαν πάρα πολύ…Δεν χρειάζοντε πολλές συνεδρίες αρκεί να πας και να βγάλεις από μέσα σου πολλά πράγματα που ίσως δεν μπορείς να εκμυστηριευτείς στο στενό, οικογενειακό σου περιβάλλον.Σκέψου το.Ελπίζω όλα να πάνε καλά και με τον καιρό να αισθάνεσαι καλύτερα. Ξέρω, είναι δύσκολο αλλά να θυμάσαι ότι ο άνθρωπος είναι τόσο δυνατός και αν δεν αφήσεις το μυαλό σου να σε παγιδέψει θα καταφέρεις να την θυμάσαι μόνο με χαρά όπως και εκείνη θα ήθελε.
26.2.2014 | 01:30
θα ηθελα ν ρωτησω..
ατομα που εχουν χασει πολυ δικο τους ανθρωπο, ειτε προσφατα ειτε πριν απο χρονια, πως νιωθετε? πως το αντιμετωπιζετε? πως συνεχιζετε?εγω εχασα πριν 2χρονια τη μητερα μου και ακομα καθε μερα το παλευω να συνεχισω οσο κιαν ποναω κιαν μου λειπει.κατα καιρους εχω διαβασει εδω μεσα εξομολογησεις που λενε οτι εχασαν καποιον δικο τους κ πονανε, κ οντας στην ιδια θεση, σχολιαζω που κ που προσπαθωντας να τους μεταδωσω το κουραγιο μου.αλλα θαθελα να μαθω κιαλλες εμπειριες, πως το βιωνετε, ή ο,τι αλλο θελετε ν μου πειτε που σας βοηθαει κ που πιθανον ν βοηθησει κ μενα.εγω παντως ως τωρα δεν εχω παει σε ψυχολογο, και με βοηθαει πολυ να εχω συνεχεια δραστηριοτητες κ προγραμμα στη ζωη μου, η θετικη σκεψη, η πιστη στο θεο, και το οτι δεν κραταω τπτ μεσα μου.αμα θελω ν κλαψω ν εκτονωθω κλαιω, μιλαω συνεχεια με τους δικους μου ανθρωπους οποτε νιωθω την αναγκη ν μιλησω κ γενικα συνεχεια προσπαθω ν κοιταω μονο μπροστα κ να μην κλεινομαι.επισης απο ολο μου περιβαλλον δεν ειναι κανενασ στη θεση μου(ευτυχως φυσικα) οποτε δεν ξερω αλλα ατομα της ηλικιας μου κ οχι μονο πως το βιωνουν ολο αυτο.ειναι πολυ δυσαρεστο θεμα κ ποναει πολυ, απλα αμα θελει καποιος, ας μου πει τη γνωμη του..
1
