ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα,είμαι 33 ετών και χωρίς να θέλω να φανώ αχάριστη, δε νιώθω ευχαριστημένη με τη ζωή μου. Φίλους έχω, όχι όμως κολλητούς κολλητούς και κυρίως τους έχω από τη δουλειά, παρ ' όλα αυτά έχουμε καλή και ειλικρινή σχέση. Δεν έχω όμως φίλους να μοιραστώ αυτά που μ' αρέσουν, σε όσους έχω δεν αρέσουν αυτά που μου αρέσουν και δεν έχουμε τοοοσο πολύ άνεση ώστε να αναγκάζονται να με ακολουθούν - κι εγώ το ίδιο αντίστοιχα - πέρα ίσως από 1-2 φορές..., αλλά και πάλι δε θέλω να αναγκάζονται... Επίσης, οι περισσότεροι έχουν οικογένειες κτλ.Εγώ, πριν λίγες μέρες βγήκα από ένα γάμο αρκετών ετών και νιώθω σαν να 'μαι σε αδιέξοδο. Όλες μου οι ανασφάλειες, το ότι δεν κάνω εύκολα φίλους, το ότι δεν έχω ανθρώπους να μοιραστώ αυτά που μ' αρέσουν - χωρίς να θέλω να φανώ αχάριστη, έχω κάποιους ανθρώπους, αλλά δεν ταιριάζουμε απόλυτα...-, όλες αυτές οι σκέψεις παρ' όλο που υπήρχαν και κατά τη διάρκεια του γάμου τώρα έχουν γιγαντωθεί. Ο χωρισμός επίσης παρ' όλο που μάλλον θα ερχόταν, ήταν και λίγο ξαφνικός. Η αφορμή ήταν μία ακόμα διαφωνία και η όχι τόσο συχνή σεξουαλική επαφή (από τη μεριά μου), ο βαθύτερος λόγος ήταν ότι εγώ δεν προχωρούσα στο να κάνουμε ένα παιδάκι. Παρ' όλο που δεν το είχα αποκλείσει. Φοβόμουν όμως όταν έβλεπα ότι συχνά είχα διάφορες ανασφάλειες, έλεγα εδώ δεν μπορώ να διαχειριστώ εμένα, πως θα φέρω βόλτα ένα παιδί; Επίσης δεν ήταν κάτι που το είχα ποτέ όνειρο, τα τελευταία χρόνια μόνο άρχισα να το σκέφτομαι πιο σοβαρά. Επίσης, υπήρχαν απόλυτες διαφωνίες σε διάφορα ζητήματα, δεν ξέρω αν έφταιγε το ότι δεν προχώραγα τη σχέση.Νιώθω λοιπόν υπερβολικά θλιμμένη, ίσως σαν κατάθλιψη; Νιώθω πως δεν έχω από κάπου να πιαστώ, ότι ο εαυτός μου έχει προβλήματα και δεν ξέρω αν μπορεί μετά από τόσα χρόνια να βοηθηθεί σε τέτοιου είδους θέματα. Νιώθω να μην έχω κάνει τίποτα ουσιαστικό στη ζωή μου και δεν ξέρω και πως αυτό θα μπορούσα να αλλάξει. Δεν έχω τον κύκλο που θα ήθελα, δεν έχω τα στοιχεία που θα μου έδιναν την αυτοπεποίθηση που θα ήθελα. Ψιλονιώθω ένα μηδενικό.. Ίσως να είχα ήδη στοιχεία κατάθλιψης και τώρα φυσικά να χειροτέρεψε... Να κρυβόμουν λίγο μέσα σ' αυτή τη σχέση...; Να προσπαθούσα να βοηθηθώ αλλά να μη γινόταν μεγάλη δουλειά...; Να την είχα και λίγο σαν βιτρίνα φυσιολογικής ζωής...;Τι θα κάνω ρε παιδιά;