ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 21 και δεν έχω προχωρήσει σε καμιά ολοκληρωμένη σχέση. Όμορφη με λες, καλό άνθρωπο με λες, γενικότερα το βλέπω και εγώ πως περνάει η μπογιά μου, όμως όχι στα άτομα που θα ήθελα εγώ. Πέρασα και μια δύσκολη φάση με έναν άνθρωπο που πραγματικά με τάραξε και με διέλυσε και από τότε δεν ασχολούμαι καθόλου, βαθιά μέσα μου, όμως, θέλω πολύ να ερωτευτώ και να δοθώ σε κάποιον. Ξέρω πως είμαι σκληρή, κρύα και πως έχω κάποια στάνταρ, όχι τόσο σε θέμα εμφάνισης, όσο σε χαρακτήρα. Και την έπαθα από άνθρωπο που από εμφάνιση μια χαρά και χαρακτήρα χάλια, να φανταστείτε. Γνωστοί μου, μου λένε πως μάλλον εγώ φταίω γιατί δεν κοιτάω παραπέρα, δε φλερτάρω δε κάνω δε ράνω, αλλά ρε παιδιά, δεν θέλω να το κυνηγήσω, τι γλύκα θα έχει αλλιώς; Ο κόσμος (αυτοί που το γνωρίζουν τουλάχιστον) νομίζουν πως δεν προχωράω σε σχέσεις και ότι δεν έχω ολοκληρώσει γιατί περιμένω τον πρίγκιπα και τα συναφή. Δεν είναι σε καμιά περίπτωση έτσι, όμως δεν θέλω να μπλεχτώ σε καταστάσεις που δεν θα μου προσφέρουν κάτι συναισθηματικά. Δεν νιώθω καθόλου άσχημα που είμαι παρθένα και που θέλω να το κάνω με έναν άνθρωπο που θα μου το βγάζει (και όχι με κάποιον μόνο και μόνο για να πω ότι το έκανα). Και μένω μόνη, και κάθομαι και σκέφτομαι τι κάνω λάθος... μετά κουνάω το κεφάλι μου και λέω γιατί να κάνω εγώ το λάθος; Αλλά, δεν ξέρω... ελπίζω (ή και όχι) να υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι εκεί έξω στην ίδια μοίρα, γιατί νιώθω πολύ μόνη μου. Δεν θεωρώ πως είναι κακό ότι έχω χτίσει ένα οχυρό και θέλω να το διαπεράσει ένας άνθρωπος που πραγματικά θα θελήσει, από την άλλη φοβάμαι μην φοβηθεί αυτός και δεν το πράξει. Αλλά, αν δεν παλέψει κανείς για σένα, τι νόημα έχει; Όπως παλεύω εγώ για τους ανθρώπους που αγαπώ ρε γαμώτο, αυτό θα ήθελα και για 'μένα...Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων και όσοι το διάβασαν.