ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχω καιρο να γραψω εξομολογηση. Απλως παρακολουθω και δινω συμβουλες, σχολιαζω, προσπαθωντας αλλες φορες να βοηθησω, αλλες να εμψυχωσω, αλλες να ξυπνησω οσους το χρειαζονται, ολα αυτα ομως ειναι μια μορφη βοηθειας. Που τοσο εχω αναγκη να δωσω αλλα και να εισπραξω. Γιατι μεσα μου εχω πολλη αγαπη να δωσω αλλα δεν εχω βρει τα καταλληλα ατομα. Ειχα γραψει παλαιοτερα μια εξομολογηση με τιτλο που δε θυμαμαι και δεν μπορω να την βρω. Δεν εχω δυναμη να γραψω παλι τα ιδια σχετικα με την "κολλητη" μου και πως μου φέρθηκε. Εν ολιγοις, πλησιαζουν τα γενεθλια μου σε μια βδομαδα ακριβως, ειμαι 20, νιωθω μοναξια, εχω μια παρεα απο το πανεπιστημιο που ομως ειναι παρεα και οκ δεν εχω χημεια με καποιον απο εκει μεσα ιδιαιτερη... Εχω πληγωθει απο την υποκρισια και τα ψεματα της κολλητης μου, τιποτα δεν ειναι ιδιο. Αγορι δεν εχω, δεδομενου οτι φοβαμαι αφενος και να πλησιαζω αλλα και δεν εχω τοση αυτοπεποιθηση ουτε και ειμαι θεογκομενα. Εχω πεντε εξι κιλα παραπανω, εχω πολυ ομορφο προσωπο, αλλα ειμαι σε γενικες γραμμες μίζερη. Νιωθω λες και δεν αξιζω τιποτα, νιωθω σαν καταραμενη, γιατι κατι ιστορικούλες που ειχαν παιξει παλαιοτερα, δεν ειχαν ομορφο τελος και δεν μου ειχαν φερθει οπως αξιζα.. Σε συναισθηματικο επιπεδο. Φοβαμαι να τολμησω γιατι δεν πιστευω σε μενα. Θα μου πειτε τι μας το λες ή θα μου πειτε τα κλισε οτι πρεπει να με αγαπήσω πρωτα για να αγαπησω τους αλλους και να με αγαπησουν και αυτοι ή οτι πρεπει να τολμαω γιατι ειμαι μικρη και τωρα ειναι η ζωη για μενα κ.λπ... Ξερω, στη θεωρία ειμαι πρωτη. Στην πραξη; Γιατι ειναι τοσο δυσκολο; Να εχεις μια αγκαλια να ειναι εκει; Να ξερεις οτι εισαι ο λογος που ενας ανθρωπος γελαει; Να υπάρχει κατι δυνατό κ αμοιβαιο και οι τριτοι να μην εχουν επιρροη; Να εχεις φιλους φιλες με τους οποιους νιωθεις τελείως ο εαυτος σου και ανετα; Να ξυπνας με το χαμογελο, χωρις προκαταληψεις πχ για τα πεντε εξι κιλα λιπος που εχεις παραπανω; Να νιωθεις ομορφος/η και ικανος να αγαπηθείς και να αγαπήσεις; Γιατι καταστρεφουμε τα πάντα γυρω μας; Πως μπορούμε να τα αλλαξουμε?... Και να μην απαντησετε μιας και δεν ψαχνω απαντησεις, θελω τουλάχιστον να σκεφτουμε... Τι εχουμε κανει τοσο λαθος... Νιώθω ενα απόλυτο κενο. Εστω και απο εδω που θα με ακουσετε, σας νιωθω μια αγκαλια. Ευχαριστώ. (παρακαλω να ανεβει)