ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η ζωή μου προχωράει κανονικά χωρίς εσένα. Μοιάζει σαν να μην υπήρξες ποτέ. Εκτός απο εκείνες τις στιγμές, εκείνες τις μικρές στιγμές που είναι μόνο δικές μου και κάτι απροσδόκητο μου θυμίζει εσένα... Το πρόσωπό σου που δε θα το ξαναδώ ποτέ, τα λόγια που μου είπες, τις συζητήσεις μας, τα (λίγα-ελάχιστα) πράγματα που κάναμε μαζί και ξέρω ότι δε θα τα ξανακάνω με κανέναν. Κλαίω τώρα, αυτή τη στιγμή κι εσύ δεν είσαι εδώ να μου σκουπίσεις τα δάκρυα όπως έκανες τότε, εκείνη τη μέρα. 'Θα μου λείψεις' σου είχα πει. Αλλά τότε δεν ήξερα πόσο. Πόσο θα μου λείπεις κάθε μέρα που δε θα σε έχω και δε θα σε νιώθω όπως παλιά. Πόσο καιρό έχω να ακούσω τη φωνή σου; Δε με παίρνεις πλέον τηλέφωνο αγάπη μου. Ήξερα, ένιωθα ότι ήσουν σημαντικός αλλά δεν κατάλαβα πόσο. Είσαι αναντικατάστατος τώρα το ξέρω. Με κανέναν δε θα ταιριάξω τόσο όσο μαζί σου. Με κανέναν δε θα φανταστώ τη ζωή μου. Με κανέναν δε θα νιώσω τόση σιγουριά ότι είναι ειλικρινής απέναντί μου. Ότι θα μ' αγαπήσει επειδή είμαι εγώ και όχι επειδή έτσι το έφεραν οι συγκυρίες. Εσύ μ' αγάπησες κόντρα σ' αυτές. Μ' αγάπησες για μένα. Και θα μ' αγαπούσες ακόμα κι αν υπήρχαν κι άλλα εμπόδια ανάμεσά μας. Γιατί τα εμπόδια που υπήρχαν μου απέδειξαν πόσο μ' αγαπάς. Από αυτή την πεποίθηση ξεκίνησα κι εγώ να σ' αγαπάω. Μόνο που εσύ κάπου σταμάτησες. Χωρίς να μου το πεις, χωρίς να το προβλέψω κάπως. Ίσως φοβήθηκες. Ξέρεις πολύ καλά πόσο πονάω που δε μιλάμε κι ας ήμουν εγώ αυτή που το τελείωσε. Ήθελα να συγκρατήσω όλες τις λεπτομέρειες του προσώπου σου γι' αυτό προσπαθούσα να σε κοιτάω συνέχεια. Αλλά τα μάτια μου θόλωναν από τη θλίψη που δε θα σε ξαναέβλεπα. Όταν με άφησες στο σταθμό δε γύρισα να κοιτάξω αλλά ένιωθα το βλέμμα σου πάνω μου...