ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τσακισμένη από τον χωρισμο μου προσπαθώ να με βρω ξανά. Τα πηγαίνω καλα, είχα ξανά χωρίσει μαζί του ένα καλοκαίρι, ήμουν χάλια, δεν σήκωνα κεφάλι και πέρασα 5 μήνες στο κρεβάτι. Ήξερα ότι δεν θα μπορούσα να το ξαναπεράσω. Χωρίζοντας πάλι αυτό το καλοκαίρι, και για τελευταία φορά ειμαι πιο συνηδειτοποιημενη και θετική. Έφυγε ένα βάρος από την τοξικότητα που ζούσα χρόνια. Ένιωθα ότι αξιζα και πάλι και ότι είχα την ζωή στα χέρια μου, και ότι δεν ήμουν χαζή ή τρελή όπως ανέφερε. Γνώρισα ένα παιδί, φαίνεται πολυ καλό παιδί, ακόμη δεν έχω βγει μαζί του αλλά σκέφτομαι να βγω. Πολλές φορές ειμαι καλα, και ήδη κάποια κομμάτια του εαυτού μου έχουν συναρμολογηθεί ξανά αλλά υπάρχουν μέρες που ποναω ακόμη πολυ, που σκέφτομαι την παρουσία του και δεν μου δημιουργεί θυμό αλλά λύπη και νοσταλγία. Νοσταλγώ γιατί τον αγαπησα, νοσταλγώ γιατί εγώ ήθελα μια ζωή μαζί του μα αυτός δεν ήθελε. Εκανα περα τα κακα, έβαλα κάτω τον εαυτό μου και τώρα ξέρω πως δεν θα το ξανακάνω αυτό. Απλα τον αγαπησα και ειμαι τόσο πληγωμένη που όποτε τον θυμάμαι θυμάμαι τα πάντα και ολα με πληγώνουν. Δεν ξέρω αν είναι η συνήθεια, αλλά με ποναει ακόμη πολυ, θέλω να τον ξεχάσω και να ξεχάσω ολα τα μικρά πράγματα που έκανε και με έκανε να νιώθω ξεχωριστή. Κάπως μαγικά ξεχνάω ότι με έκανε πολυ ασχημα πράγματα, και θυμάμαι μόνο ότι θέλω να είναι καλα, και ότι θέλω να ειμαι μαζί του. Γιατί; Θα περάσει έτσι;