ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω πια τι με ενοχλεί. Όλο καλά λέω είμαι και ομως δεν είμαι. Όσο υπάρχει το φως ξεχνιέμαι, με το που έρχεται το σκοτάδι φέρνει μαζί του σκέψεις, σκέψεις ατελείωτες. Τι θα κάνω στην ζωή μου αναρωτιέμαι. Είμαι μόλις 21 και νιώθω ότι δεν έχω δύναμη για ζωή. Χαμένη στους δρόμους, δεν ξέρω ποιον να επιλέξω. Στέκομαι ανήμπορη. Όλοι φεύγουν μπροστά, επιλέγουν σωστά, προχωρούν. Εγώ πεισματικά κολλημένη στο ίδιο σημείο. Όλο προσπαθώ λέω. Κάτι καταφέρνω, αλλά δεν μου αρκεί. Έπειτα είναι και τα κιλά. Με βασανίζουν τόσα χρόνια. Προσπαθώ ξανά και ξανά και εκεί, πότε δεν τα έχω καταφέρει. Αύριο θα πάω σε διατροφολόγο. Να προσπαθήσω άλλη μια φορά. Την έχω προδιαγράψει και αυτή την αποτυχία. Έπειτα είναι και εκείνος. Μα βέβαια δεν μπορεί να λείπει ένας εκείνος. Τέσσερα χρόνια προσποιουμαι ότι δεν αισθανομαι, ότι δεν θέλω. Για να μην πληγωσω κανένα τους. Δεν είμαι θύμα, μου αρέσει να το παίζω γιατί βολεύομαι. Αισθάνομαι ασφαλής σε ένα βόλεμα. Δεν παίρνω ρίσκα. Για τις ευθύνες όμως μην ανησυχείτε. Όλες πάνω μου τις ρίχνω. Και παίρνω το μαστίγιο και αρχίζω. Όμως για κάποιο λόγο το μέλλον το βλέπω φωτεινό. Ακόμα και το αύριο πιστεύω θα είναι αλλιώς. Θα το κάνω εγώ αλλιώς. Θα προσπαθήσω...